یادبود امید
زنان و مردانی که با سرگذشتشان در این صفحه آشنا می شوید امروز شهروندان شهری خاموش اند که امید نام دارد. در این شهر قربانیان جبر و ستم از یاد و خاطره حیاتی دیگر یافته اند.
این جا شهروندان را اصل، نسب، مذهب، قومیت و ملیت های گوناگون است، با کردار و پندارهای گوناگون و گاه متضاد. اما پیوندشان را درامید انسانیت و حقوق طبیعی شان قوام می بخشد. دلیل اشتراکشان در شهروندی این است که هر کدام یک روز به بی‌داد و نامردمی از حق حیات محروم شده اند. و آن روزکه سرنوشتی به تباهی کشیده می شد، زندگی خانواده ای متلاشی می گردید و دردی توصیف ناپذیر بر آنان تحمیل می شد، این همه را جهان دورادور نظاره می کرد.
نسرین محمدپور دهکردی…
در زندان اوبن تا جائی شکنجه شد که پاهایش مثل بالش ورم کرده بود، ولی همچنان لب به اعتراف باز نکرد - حتی به گفتن نام واقعیش
محمد‌ابراهیم صفی‌زاده…
آقای صفی‌زاده دارای فوق‌لیسانس ادبیات عرب بود. او با جوان‌ها ارتباط خوبی داشت و فردی با اخلاق، اجتماعی و ورزشکار بود.