هیچ جایی امن نیست: نقشه جدید گستره برنامه جهانی ترور و گروگانگیری ایران را فاش میکند
۲۹ آذر ۱۴۰۳
نقشه تعاملی بنیاد عبدالرحمن برومند چهل و پنج سال خشونت دولتی جمهوری اسلامی ایران را در داخل و خارج از کشور به تصویر میکشد
هیچ جایی امن نیست: نقشه جدید گستره برنامه جهانی
ترور و گروگانگیری ایران را فاش میکند
نقشه تعاملی بنیاد عبدالرحمن برومند چهل و پنج سال خشونت دولتی جمهوری اسلامی ایران را در داخل و خارج از کشور به تصویر میکشد.
این خشونت دولتی که شامل ارتکاب قتل و آدم ربایی میشود، در کشورهایی چون ایالات متحده آمریکا، کانادا، فرانسه، بریتانیا، عراق، پاکستان، ترکیه و آلمان اعمال شده است.
در چهل و پنج سال اخیر تنها در خارج از کشور بیش از هزار مورد مستند شده. شخصیت‌های سرشناسی چون دونالد ترامپ، مسیح علینژاد، مایک پومپئو از جمله افرادی هستند که هدف توطئه‌های جمهوری اسلامی قرار گرفته اند.
واشنگتن، دی.سی. - بنیاد عبدالرحمن برومند برای حقوق بشر در ایران، امروز از نقشه تعاملی ایران: خشونت دولتی بدون مرز رونمایی کرد. این نقشه برداری، بیش از چهار دهه اعدامهای فراقضائی و آدم‌ربایی‌های منتسب به جمهوری اسلامی ایران را به تصویر میکشد، و ابزاری است بدیع در دسترس عموم که از اعمال سیستماتیک خشونت توسط مقامات جمهوری اسلامی برای خاموش کردن مخالفان در داخل و خارج از کشور پرده برمیدارد.
داده‌های این نقشه واقعیت هولناکی را آشکار میکند: از خاورمیانه تا آمریکای شمالی و آفریقای جنوبی، هیچ منطقه یا کشوری از دست دراز خشونت‌های دولتی جمهوری اسلامی ایران در امان نیست. این نقشه نه تنها نمایانگر گستردگی این عملیات است، بلکه به مصونیتی که عاملان این جنایات از آن برخوردارند نیز اشاره دارد؛ مصونیتی که علتش اغلب کوتاهی یا ناکامی کشورهای میزبان است که به سیاسی یا اقتصادی از برخورد قاطع با این جنایات خود داری میکنند.
در این نقشه ۸۶۱ مورد اعدام فراقضائی و ۱۲۴ مورد تهدید به مرگ یا تلاش برای آدم‌ربایی و ترور در طول ۴۵ سال مستند شده است. هدف این طرح از نمایش و به تصویر کشیدن جزئیات ، تداوم، و نیز ابعاد و گستره جغرافیایی این جنایات، پشتیبانی از حق شناخت حقیقت و پاسخگویی است که قربانیان و بازماندگان از آن محروم شده اند. این نقشه همچنین گوشه‌هایی از توطئه‌های ناموفق قتل و آدم ربایی، و موارد تهدید به مرگ را که زمینه ساز اعمال خشونت است اشکار میکند.
از بهمن ۱۳۵۷، عوامل و نمایندگان جمهوری اسلامی ایران، افراد زیادی را که فعالیت‌ها و نفوذ آنها را نامطلوب می‌دانستند، ربوده، ناپدید و اعدام فراقضائی کرده اند. نقش مقامات، دیپلمات‌ها و نیروهای امنیتی ایران در صدور حکم، برنامه‌ریزی و انجام این جرایم در چندین مورد آشکار شده و گاهی توسط مقامات ایرانی تأیید شده است. با این حال، در غیاب شفافیت، تحقیقات رسمی سیستماتیک و تحقیقات میدانی مستقل، تعداد واقعی قربانیان،با حداقل ۴۵۲ مورد مستند فقط خارج از ایران، ناشناخته باقی مانده است.
به گفته رویا برومند، مدیر اجرایی بنیاد عبدالرحمن برومند، «این نقشه بدیع ابزاری است مؤثر برای ادامه مستند سازی و افشای خشونت فراقضائی جمهوری اسلامی ایران. ما امیدواریم که این پروژه که دامنه جهانی عملیات کشتار، آدم ربائی و آزار و اذیت جمهوری اسلامی را بر ملا میکند، جامعه بین المللی را به نظارت و تحقیق سیستماتیک در مورد این جنایات ترغیب کند و شفافیت و عدالت برای قربانیان، که مدتها است در تاریکی رها شده‌اند، در اولویت قرار بگیرد.»
به گفته آن اپلبام، عضو هئیت تحریریه مجله آتلانتیک و تاریخ نویسی که جایزه پولیتزر را برده است :«نقشه بنیاد عبدالرحمن برومند برای اولین بار گستره ترور، آدم ربایی، و گروگانگیری های فرامرزی جمهوری اسلامی را آشکار میکند. رژیم ایران جهان را به صفحه شطرنج مرگباری تبدیل کرده است برای بازی مرگبار خود که خاموش کردن صدای مخالفان است.»
دکتر فرانسیس فوکویاما، استاد ارشد اولیویه نوملینی در مؤسسه فریمن اسپاگلی دانشگاه استنفورد و کارشناس شهیر علوم سیاسی در مورد این نقشه میگوید:
«گستره نگران‌کننده جنایات فرامرزی ایران پایه‌های دموکراسی لیبرال و حقوق بشر را در سراسر جهان به چالش میکشد. با مستندسازی این اعمال خشونت‌آمیز از ایالات متحده تا آلمان، این نقشه نه تنها به عنوان ابزاری برای پاسخگویی عمل میکند، بلکه چگونگی سؤاستفاده از قدرت دولتی را برای خفه کردن صدای مخالف در فراسوی مرزها یادآوری میکند. این نشان‌دهنده نیاز فوری به پاسخ متحد بین‌المللی برای حفاظت از آزادی‌های فردی و حفظ حکومت قانون در برابر چنین دخالت‌های استبدادی است.»
نازنین بنیادی بازیگر سینما و فعال حقوق بشر در مورد نقشه بنیاد برومند گفت:
«این طرح ابعاد و گستره اعمال خشونت جمهوری اسلامی بر علیه شهروندانش، و نقض حقوق انسانی -از جمله حق حیات- آنها را آشکار میکند. نباید اجازه داد آمران و عاملان این جنایات مصون از مجازات اقدامات مجرمانه خود را ادامه دهند. چاره اندیشی برای پیشگیری از این جنایات و جبران خسارت برای قربانیان، وظیفه فوری حکومت ها و نهاد های بین المللی است.»
به گفته بیل شیپسی، وکیل و بنیانگذار «هنر برای حقوق بشر» (پیش تر هنر برای عفو):
«دسترسی به اطلاعات مرتبط و دقیق شرط لازم برای پاسخگو کردن، حفظ حکومت قانون، پیشگیری از تکرار جنایات است. این ابتکار (نقشه) باعث پیشبرد تلاش برای مبارزه با فرهنگ گسترده مصونیت از مجازات است که صدای قربانیان را خاموش، و آنها را از حق حیات و عدالت محروم کرده است.»
مورد مسیح علینژاد، یکی از موارد شناخته شده در آمریکا، در این نقشه برجسته شده است. مسیح علینژاد، روزنامه‌نگار ایرانی مستقر در آمریکا و فعال حقوق زنان است که از سال ۲۰۱۴ کمپین‌های آنلاینی علیه حجاب اجباری در ایران رهبری کرده است. علینژاد هدف چندین توطئه ربودن و ترور توسط عوامل جمهوری اسلامی بین سال‌های ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۲ بوده است.
مورد دیگری در این نقشه، مایک پومپئو، وزیر امور خارجه آمریکاست که از سال ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۱، نقش مهمی در کمپین فشار حداکثری ایالات متحده علیه ایران داشت. وزارت دادگستری آمریکا، شهرام پورصفی، عضو واحد ۸۴۰ نیروی قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، را به توطئه برای قتل پومپئو و جان بولتون، مشاور سابق امنیت ملی، متهم کرده است. به همین ترتیب، گزارش شده است که دونالد جی. ترامپ، رئیس‌جمهور سابق آمریکا، به دلیل مرگ فرمانده سپاه قاسم سلیمانی توسط جمهوری اسلامی هدف انتقام قرار گرفته است و از سال ۲۰۲۰ تهدیدات و توطئه‌های ادعایی ترور علیه او انجام شده است.
در ایران، مرتکبان این جنایت‌ها و صدها مورد دیگر از اعدام‌ها و توطئه اعدامهای فراقضائی از مجازات مصون بوده اند در حالیکه تلاش برای کشف حقیقت و اجرای عدالت اغلب مجازات شده است. کشورهایی که این جنایت‌ها در قلمرو آنها انجام شده است، اغلب در انجام وظیفه خود برای حفاظت از حق حیات و عدالت قربانیان ناکام مانده‌اند. آنها حق دسترسی قربانیان و عموم مردم به اطلاعات مرتبط و دقیق را، که شرط لازم پاسخگویی جدی، اجرای قانون، و جلوگیری از تکرار است، نفی کرده‌اند.
در بسیاری از موارد، با استناد به امنیت ملی یا شاید اولویت دادن به منافع سیاسی و اقتصادی، کشورهای میزبانی که این موارد خشونت فراقضائی در آنها رخ داده است، از دستگیری اجتناب کرده‌اند، اجازه داده‌اند مظنونان دستگیر شده - به ویژه عوامل دولتی - فرار کنند، به محکومان این جرایم آزادی زودهنگام داده‌اند یا قتل‌ها را با تعقیب آنها به عنوان جرایم عادی بی‌اهمیت کرده‌اند. این سیاست‌ها فرهنگ مصونیت از مجازات را تقویت کرده و راه را برای تکرار این جنایت‌ها باز کرده است و بدینسان هشدارهای شوم دولت ایران به فعالان، مخالفان، روزنامه‌نگاران و شهروندان عادی برای خاموش کردن صدایشان مؤثرتر ساخته‌ااست.
