"از همان آغاز نظرمان این بوده که مساله کردستان راه حل نظامی ندارد. راه حل سیاسی دارد. بنظر ما از همان آغاز می‌بایست بجای پناه بردن به فانتوم و هلیکوپتر و تانک به عقل سلیم و مذاکره پناه می‌بردیم.حالا هم اگر چه در این برخورد نظامی ومصائب بسیاری نصیب مردم کردستان شده، ولی ما همانطور که اعلام کردیم، در جنگ برادرکشی غالب و مغلوب نمی‌شناسیم و معتقدیم هیچ طرفی نباید از موضع قدرت حرف بزند، بلکه برادروارانه بنشینیم و حرف بزنیم."
عبدالرحمن قاسملو
کیهان
۲/۹/۱٣۵٨
بیست و پنج سال پیش در چنین روزی مأموران جمهوری اسلامی ایران در شهر وین پایتخت اتریش سه طرف مذاکره را که با حسن نیت و بی سلاح جهت گفتگو برای حلّ مسئلۀ کردهای ایران آمده بودند، ناجوانمردانه به گلوله بستند و کشتند.
این جنایت، یکی از مراحل برنامه حذف فیزیکی مخالفان سیاسی جمهوری اسلامی بود که با پایان جنگ ایران و عراق به شکل گسترده ای به اجرا گذاشته شد.
قربانیان این جنایت عبارت بودند از دکتر عبدالرحمان قاسملو دبیرکلّ حزب دموکرات کردستان ایران، عبدالله قادری آذر، نمایندۀ این حزب در اروپا و فاضل رسول از اهالی کردستان عراق که نقش رابط بین مأموران جمهوری اسلامی و نمایندگان حزب دموکرات کردستان را ایفا می کرد.
گرچه مقامات جمهوری اسلامی ایران هرگونه دخالتی را در این جنایت تکذیب کردند، امّا شواهد و قرائن موجود نقش هیئت اعزامی جمهور اسلامی را آشکار می کند. چنین است که دادستان کلّ اتریش در ٧ آذر ١٣٦٨ علیه مصطفی آجودی (استاندار وقت کردستان)، محمد جعفری صحرارودی (رئيساموركردهادروزارت اطلاعات)، و امیر منصور بزرگیان ( با نام اصلی غفور درجزی از نیروهای ویژه سپاه پاسداران)، سه نماینده دولت جمهوری اسلامی ایران، که در روز قتل برای مذاکره با دکتر قاسملو و آقای عبدالله قادری در یک آپارتمان در وین ملاقات کرده بودند، حکم جلب صادر می کند.
آنچه در این پرونده مورد اعتراض بازماندگان قربانیان است کندی تحقیقات و اهمال مقامات اتریشی است، که به رغم دستگیری دو تن از مظنونان، محمد جعفری صحرارودی و امیر منصور بزرگیان، و در دست داشتن همۀ شواهد و قرائن، نه تنها از بازداشت آنها خودداری می کنند، بلکه صحرارودی را با اسکورت تا فرودگاه به مقصد ایران مشایعت می کنند.
آنچه بازماندگان قربانیان و افکار عمومی اتریش را حیرت زده کرده بود این بود که مقامات قضایی برای صدور احکام جلب، چهار ماه وقت تلف کردند و اجازه دادند که متهمان بدون هیچ نگرانی به ایران بازگردند.
این کوتاهی مسئولان قضایی و سیاسی دموکراسی اتریش نقض فاحش مواد ١، ٢، ٤، و ١٠ اصول مربوط به پیشگیری مؤثر از اعدام‌های فرا قضایی، خودسرانه و شتابزده وانجام تحقیقات کیفری کارآمد در مورد این اعدامها بود که چند ماه پیش از این جنایت (٣ خرداد ١٣٦٨) در سازمان ملل متحد به تصویب رسیده بود.
مقامات جمهوری اسلامی ایران که در رابطه با این جنایت به پاسخگویی فراخوانده نشدند، ترورهای بعدی را طرح ریزی کردند و در طی پنج سال پس از فاجعۀ وین پنچ تن از مخالفان خود را در فرانسه از بین بردند، یک تن را در سویس، و یک مخالف دیگر را در ایتالیا و رهبر بعدی حزب دموکرات کردستان و همراهانش را در برلن به قتل رساندند.
اگرچه ممکن است حمایت از تروریست ها در کوتاه مدت دموکراسی های غربی را از حملات تروریستی حفظ کند، امّا با تشویق تروریستها به ادامۀ عملیاتشان، در دراز مدت امنیت مردم جهان را به خطر می اندازد.
بنیاد عبدالرحمان برومند در بیست و پنجمین سالگرد این فاجعه، یاد رهبر فقید حزب دموکرات کردستان ایران دکتر عبدالرحمان قاسملو، و همراهانش آقایان عبدالله قادری آذر و فاضل رسول را گرامی می دارد و امیدوار است که مقامات قضایی اطریش با جدیت بیشتری این پرونده را پیگیری کنند. بنیاد همچنین به قاتلان آنها یادآوری می کند که این جنایت در حافظۀ ملّی ایران ضبط است و جامعۀ مدنی ایران و سازمان های حقوق بشر در کنار بازماندگان این عزیزان برای اجرای عدالت هستند و خواهند بود.