خبر اعدام نیلوفر تشید در ضمیمه شماره ۲٦۱ نشریه مجاهد، سازمان مجاهدین خلق ایران، به تاریخ ۱۵ شهریور ۱۳٦۴ به چاپ رسید. این ضمیمه شامل فهرست ۱۲٠۲۸ نفر است که اکثراً وابسته به گروه‌های سیاسی مخالف رژیم بوده‌اند. این اشخاص از تاریخ ۳٠ خرداد ۱۳٦٠ تا زمان چاپ نشریه مجاهد اعدام شده و یا در درگیری با قوای انتظامی جمهوری اسلامی کشته شده‌اند.

اطلاعات تکمیلی از یاد نامه در کتاب "شهیدان ما در راه آزادی، در راه سوسیالیسم" از انتشارات راه کارگر و فرم الکترونیکی ارسالی به بنیاد برومند تهیه شده است. در گرآوری این گزارش از خاطره مهتاب پ.، یکی از همبندان خانم نیلوفر تشید، برگرفته از سایت دیدگاه با عنوان "نیلوفری شکفته در انتهای مه و سراب (تقدیم به معصومیت غارت شده نیلوفر تشید)" نیزکمک گرفته شده است.

نیلوفر تشید در سال ١٣٤٤ در خانواده ای مرفه در تهران به دنیا آمد. هنوز کودک بود که در سال ١٣٥٠ دو برادرش، علیرضا و محمدعلی، به اتهام مبارزه با رژیم سلطنت دستگیر شدند. ملاقات با آنها در زندان و رابطه پدر و مادرش با خانواده‌های دیگر زندانیان سیاسی نیلوفر را هم وارد مسائل سیاسی کرد. او فعالیت سیاسی خود را دو سال بعد از انقلاب ١٣٥٧ در بخش دانش ‌آموزی گروه راه کارگر شروع کرد. وی اعلامیه‌های راه کارگر را در مدرسه پخش می‌کرد و همراه تعداد دیگری از دانش ‌آموزان خواستار تشکیل شورای مدرسه با شرکت دانش آموزان بود. به همین خاطر وی را از دبیرستان تربیت اخراج کردند. برادر بزرگ او، علیرضا از فعالان راه کارگر بود در سال ١٣٦١ دستگیر شد و در تابستان ١٣٦٧ اعدام گردید. و برادر دیگرش محمدعلی از اعضای مجاهدین بود و زندگی مخفی داشت.

"راه کارگر" یا "سازمان کارگران انقلابی ایران" در تیرماه ١٣٥٨ اعلام موجودیت کرد. این سازمان از افرادی از گروه‌های مختلف چپگرا تشکیل شد که مشی چریکی را رد کرده و طرفدار مبارزه سیاسی بودند و خود را مارکسیست ـ لنینیست، طرفدار انقلاب سوسیالیستی و حاکمیت طبقه کارگر معرفی می‌کردند. تفاوت آنها با حزب توده (حزب کمونیست طرفدارشوروی) بر سر مخالفت با جمهوری اسلامی و رهبری خمینی بود.

دستگیری و بازداشت

به نوشته این یادنامه خانم نیلوفر تشید در تظاهرات سی خرداد ١٣٦٠ دستگیر شد. نیلوفر دوره بازداشت را در اوین در بندهای موسوم به "آپارتمانها" گذراند. او در ابتدا به خاطر حساسیتی که مقامات زندان نسبت به برادرهایش داشتند، از دادن نام واقعیش خودداری کرد. بعد از مدتی که بازجوها به نام واقعی نیلوفر پی بردند، وی را بارها مورد بازجوئی و شکنجه قرار دادند. بر اساس خاطره‌ای که همبند او درسایت دیدگاه منتشر کرده، یک بار آنقدر او را با کابل زده بودند که وقتی به بند برگشت، خون ادرار می‌کرد. (وقتی به مدت زیادی به پاهای کسی کابل می‌زدند، او دچار خونریزی داخلی می‌شد.)

تظاهرات سی خرداد ماه ۱۳٦٠ در اعتراض به تهیه مقدمات عزل بنی صدر (رئیس جمهوری وقت) از طرف مجلس، رد صلاحیت کاندیداهای عضو سازمان مجاهدین خلق ایران و منع آنها از شرکت در امور سیاسی مملکت، و همچنین مخالفت آیت الله خمینی با هرگونه مذاکره و اصرار وی بر خلع سلاح شدن این سازمان صورت گرفت. سازمان مجاهدین خلق که تا آن زمان از رهبری آیت الله خمینی حمایت نموده و کوشش می‌کرد که در چارچوب نظام جدید فعالیت داشته باشد، موضع خود را تغییر داد و کوشید با براه انداختن تظاهرات وسیع که در آن برخی از هوادارنش مسلح بودند رژیم را سرنگون و قدرت سیاسی را به دست بگیرد. سرکوب شدید تظاهرات ۳٠ خرداد، که منجر به کشته شدن ده‌ها نفر شد و موج دستگیری های پس از آن، در واقع به تهاجمات نیروهای شبه نظامی و پاسداران به گروه‌ها و احزاب مستقل از حاکمیت که در ماه‌های قبل صورت گرفته بود، مشروعیت بخشید و با تشدید سرکوب به صورتی بی‌سابقه در تاریخ جمهوری اسلامی آن را به سیاست رسمی دولت تبدیل کرد.

دادگاه

اطلاعی درباره جلسه یا جلسات دادگاه در دست نیست. نیلوفر از داشتن وکیل و ملاقات با خانواده محروم بود.

اتهامات

از اتهامات عنوان شده علیه خانم نیلوفر تشید اطلاعی در دست نیست.

در شرایطی که حداقل تضمینهای دادرسی رعایت نمی‌شود و متهمین از یک محاکمه منصفانه محرومند، صحت جرایمی که به آنها نسبت داده می‌شود مسلم و قطعی نیست.

مدارک و شواهد

در گزارش این اعدام نشانی از مدارک ارائه شده علیه متهم نیست.

دفاعیات

از دفاعیات متهم اطلاعی در دست نیست.

حکم

از جزئیات این حکم اعدام اطلاعی در دست نیست. طبق نشریه مجاهد خانم نیلوفر تشید در ٢٨ شهریور ١٣٦٠ تیرباران شد. مهتاب پ تاریخ اعدام خانم تشید را ٢٩ شهریور می‌داند و می نویسد ساعتی که نیلوفر به عنوان یادگار به وی سپرده است، روی تاریخ ٢٩ شهریور متوقف شده است. او به هنگام اعدام هنوز ١٥ سال را تمام نکرده بود. همبندی‌اش در باره آخرین روزهای نیلوفر چنین می‌نویسد:

"كنار نيلوفر دراز كشيدم . دستم رو گرفت و گفت: "من از مردن می‌‌ترسم". نگاهش كردم. نمی‌‌دونستم چی بگم . دلم گرفت. خودم هم مثل او بی‌تجربه بودم. سرش رو توی بغلم گرفتم و آروم كه بچه‌ها از صدامون بيدار نشن گفتم: "كی گفته قراره ما بميريم نيلوفر جان؟" خودش رو مثل بچه‌های بی‌پناه چسبوند به من و گفت: "منو نميذارن برم بيرون". بعد آهسته شروع كرد به گريه كردن."

چند ساعت پس از اینکه نیلوفر را برای بازجویی بردند یکی از مسئولان زندان خبر اعدام خانم تشید را به همبندیهاش داد. وی به بند آمده و:

"يک تكه روزنامه انداخت توی بند با چادر نيلوفر و با تمسخر گفت: "رفيقتون وصيت كرد كه نماينده بند به جای اون صورت تمام بچه‌ها را ببوسه و خداحافظی كنه" و بعد در و بست و رفت."