اطلاعات درباره اعدام آقای رحمان در روزنامه ایران مورخ ۲۹ اردیبهشت ۱۳۸۴ منتشر شد.

بنابراین گزارش وی در اعترافاتش گفت که با همسر مرد دعانویسی که آشنایش بود و محکوم به زندان شده بود، رابطه برقرار کرده بود. پس از مدتی این زن به او گفته بود که شخصی به نام حسین مزاحمش می‌شود و خواسته بود تا آقای رحمان به این مزاحمت‌ها پایان دهد. وی با مقتول طرح دوستی ریخت و طی یک قراری که با او گذاشت، از صندلی پشت اتومبیل یک ضربه چاقو به پشت گردنش زد و برادرش هم یک ضربه از پهلو وارد کرد. دو برادرجسد را در بیابان رها کردند و سپس اتومبیل را سوزاندند.

دستگیری و بازداشت

بر مبنای گزارش روزنامه ایران، روز۱۰ مهرماه سال۱۳۷۷ مردى با مراجعه به كلانترى باغستان از ناپدید شدن برادرش حسین خبر داد. روز۱۱ مهرماه خودروى سوخته مرد ناپدیدشده درسروآباد پیدا شد و عصر همان روز جسد حسین در پلنگ آباد اشتهارد كشف شد. ماموران پس از ردیابى تلفن مقتول موفق به شناسایى رحمان ۲۳ ساله و برادر ۱۷ساله او شدند. رحمان بلافاصله تحت تعقیب قرار گرفته و دستگیر شد.

دادگاه

شعبه ۱۱۶ جزایى دادگسترى كرج آقای رحمان را محاکمه کرد. اطلاعی درباره جلسه یا جلسات دادگاه وی در دست نیست.

اتهامات

اتهامات آقای رحمان "قتل، زنا و سرقت" گزارش شده است.

در شرایطی که حداقل تضمین‌های دادرسی رعایت نمی شود و متهمان از یک محاکمه منصفانه محرومند، صحت جرایمی که به آنها نسبت داده می شود مسلم و قطعی نیست.

مدارک و شواهد

مدارک ارائه شده علیه آقای رحمان "اعترافات" خود او، برادرش و زنی که با او رابطه داشت گزارش شده است.

سازمانهای بین المللی حقوق بشر بارها دولت جمهوری اسلامی ایران را به خاطر اعمال سیستماتیک شکنجه‌های شدید و استفاده از سلولهای انفرادی جهت گرفتن اعتراف از زندانیان محکوم کرده‌اند و صحت اعترافاتی که تحت فشار از متهمان گرفته شده است را مورد پرسش قرار داده‌اند.

دفاعیات

از دفاعیات آقای رحمان اطلاعی در دست نیست.

حکم

دادگاه در ۵ اردیبهشت ۱۳۷۸ آقای رحمان را به اتهام قتل به اعدام، به علت سرقت خودروى مقتول و آتش زدن آن به ۳۰ضربه شلاق و پرداخت بهاى خودرو به اولیاى دم و به جرم زنا به ۱۰۰ضربه شلاق محكوم كرد. با تأیید حكم توسط دیوانعالى كشور وى ۲۶ شهریور سال ۱۳۸۰ در کرج به دار آویخته شد.