آریان دانش‌آموزی پرتلاش و علاقه‌مند به کارهای فنی، در سنندج به دنیا آمد و در کنار تحصیل، در کارگاه کابینت‌سازی و مغازه نان فانتزی پدرش کار می‌کرد. او برنامه‌ریزی کرده بود که پس از فارغ‌التحصیلی در زمینه تاسیسات کار کند.

اطلاعات در خصوص اعدام خودسرانه آقای محمد آریان خوشگوار، فرزند فرشید و سحر زندی،‌ ۱۷ ساله و دانش آموز از طریق مصاحبه بنیاد عبدالرحمن برومند با یک منبع مطلع (۴ فروردین ۱۴۰۲) به دست آمده است. همچنین برای تکمیل یادبود امید آقای خوشگوار از وبسایت‌های هه‌نگاو (۲۴ اسفند ۱۴۰۱) ، رادیو فردا (۶ مهر ۱۴۰۲) و صفحه اینستاگرام مادر آریان (۲۳ دی ۱۴۰۲) استفاده شده است.

محمد آریان خوشگوار در تاریخ ۱۸ اردیبهشت ۱۳۸۴ در شهر سنندج و در یک خانواده کرد به دنیا آمد. او اولین فرزند خانواده بود و یک برادر کوچکتر داشت، آنها در محله‌ای به نام ۵ آذر زندگی می‌کردند. آریان دانش‌آموز سال سوم دبیرستان در رشته تاسیسات در مدرسه نمونه دولتی «شهریار نمکی» سنندج بود.

او از همان سنین نوجوانی علاقه زیادی به فعالیت‌های فنی و کارهای عملی داشت و علاوه بر تحصیل، در یک کارگاه کابینت‌سازی مشغول به کار بود. در این کارگاه، آریان با علاقه و پشتکار فراوان مشغول یادگیری مهارت‌های فنی شد و به‌طور منظم پس از اتمام مدرسه به آنجا می‌رفت. علاوه بر این، به پدرش که مغازه نان فانتزی داشت نیز کمک می‌کرد. آریان  تصمیم داشت که پس از فارغ‌التحصیلی، مغازه‌ای برای خود باز کند و در زمینه تاسیسات، به‌ویژه نصب پکیج و رادیاتور، به کار بپردازد.

نزدیکان آریان از او به فردی «آرام، باهوش و پرتلاش» یاد می‌کنند. او در کنار تحصیل و کار، به ورزش شنا نیز علاقه فراوانی داشت. «محمد آریان نوجوانی بود که در جمع‌ها به‌طور معمول کم‌تر صحبت می‌کرد و ترجیح می‌داد تا زمانی که از او سوالی پرسیده نمی‌شد، در سکوت بماند. با این حال، او همواره احترام به بزرگترها را در رفتارهایش نشان می‌داد و در روابط خانوادگی و اجتماعی‌اش، فردی متین و با انضباط بود.» در جریان اعتراضات «زن، زندگی، آزادی»، در مدرسه‌ محل تحصیل او،  تعدادی از دانش‌آموزان شعارهایی علیه حکومت سر دادند. ماموران امنیتی در چندین نوبت به مدرسه حمله کردند و مسئولان مدرسه به منظور جلوگیری از دستگیری دانش آموزان، آن‌ها را از دیوار مدرسه  فراری دادند. آریان نیز در آن روز به سختی فراوان توانست از مدرسه فرار کند و از آن روز به بعد به دلیل فضای امنیتی شهر و مدرسه به خواست خانواده دیگر به مدرسه نرفت. (مصاحبه با یک منبع مطلع، ۴ فروردین ۱۴۰۲)

پیش‌زمینه اعتراضات سال ۱۴۰۱(مهسا امینی)

اعتراضات سراسری سال ۱۴۰۱ ایران از روز ۲۵ شهریور ماه، به دنبال انتشار خبر مرگ ژینا(مهسا) امینی، دختر ۲۲ ساله اهل کردستان آغاز شد. ژینا(مهسا) امینی امینی که در ۲۲ شهریور ماه توسط پلیس امنیت اخلاقی موسوم به گشت ارشاد در تهران بازداشت شده بود، چند ساعت بعد از بازداشت توسط ماموران پلیس در حالی که به مرگ مغزی دچار شده بود به بیمارستان منتقل شد. انتشار خبر مرگ این دختر جوان، و خشم مردم از گشت ارشاد و حجاب اجباری و همچنین اظهارات گمراه کننده مسئولان در مورد علت مرگ ژینا(مهسا)‌ امینی و   مصونیت ماموران از مجازات به اعتراضات سراسری منجر شد. این اعتراضات که ابتدا در فضای مجازی آغاز شد، با تجمع اعتراضی در مقابل بیمارستان کسری و سپس در شهر سقز(استان کردستان)، محل دفن خانم امینی، ادامه یافت.  شعار «زن، زندگی، آزادی» که اولین بار در مراسم تدفین خانم امینی سرداده شد، ضمن استقبال گسترده‌ از سوی جوانان، فورا به محوری ترین شعار این اعتراضات تبدیل گشت. اعتراضات با به آتش کشیدن روسری‌ها و فریاد شعار «زن، زندگی، آزادی» توسط زنان و دختران آغاز شد، اما خیلی زود به مطالبه سرنگونی جمهوری اسلامی تغییر یافت.  

گستردگی و تداوم از ویژگی ها بارز این اعتراضات بود، به طوری حتی اقدامات اولیه حاکمیت مانند جمع آوری خودروهای گشت ارشاد و دستگیری پیشگیرانه بسیاری از روزنامه نگاران و فعالان مدنی نیز نتوانست مانع از تداوم آن شوند. دامنه اعتراضات تا اواسط آذر ماه آن سال به ۱۶۴ شهر و شهرستان(حتی شهرهایی که پیش‌تر سابقه‌ی اعتراضی نداشتند) و ۱۵۰ دانشگاه و دبیرستان تسری یافت و اقشار مختلف از جمله دانشگاهیان، دانش آموزان دبیرستانی و همچنین گروه‌های صنفی مانند کارکنان صنعت نفت، تجار بازار تهران و برخی دیگر از شهرها، آموزگاران، وکلای دادگستری(که تا تاریخ ۱۲ بهمن ماه ۱۴۰۱ ، دست کم ۴۹ تن از آنان بازداشت شدند)، هنرمندان، ورزشکاران و پزشکان به این اعتراضات پیوستند که به بازداشت شماری از آنها منجر شد.

سرانجام حکومت با اعمال خشونت شدید و اقدامات سرکوبگرانه از جمله بازداشت‌های گسترده، قطع شبکه تلفن همراه و اینترنت و با توسل به نیروهای سرکوب مجهز به انواع سلاح از جمله گاز اشک آور، تفنگ ساچمه‌ای، تپانچه و سلاح‌های جنگی توانست این اعتراضات را که کمابیش تا پایان دی ماه نیز در جریان بود، سرکوب کند. 

هرچند اقدامات سرکوبگرانه حاکمیت مانند سانسور، ارعاب و تهدید بازماندگان قربانیان این اعتراضات چالش های جدی در امر ثبت و جمع‌آوری اسناد و مدارک پیرامون قربانیان و ابعاد جنایات صورت گرفته ایجاد کرد، اما گزارشات بسیاری حاکی از آن است که نیروهای سرکوب سر و سینه معترضان را هدف قرار داده و از فاصله نزدیک و یا از پشت سر به معترضان شلیک کردند. همچنین شلیک گلوله‌های ساچمه‌ای و پینت بال باعث آسیب های چشمی و نابینایی صدها تن از معترضان شد و حتی بنا به برخی گزارش‌ها در مواردی اندام تناسلی زنان هدف قرار داده شد.

یکی از خونین‌ترین سرکوب های صورت گرفته در تاریخ  ۸ مهر ماه ۱۴۰۱ در شهر زاهدان واقع در استان سیستان و بلوچستان و پس از پایان نماز جمعه به وقوع پیوست. نیروهای امنیتی در آن روز به نمازگزاران داخل مصلی محل نماز شهروندان اهل سنت و معترضان در خارج از مسجد تیراندازی کردند. آمار تلفات آن روز که به «جمعه خونین» شهرت یافت به بیش از ۹۰ نفر رسید. همچنین گزارش شده است بسیاری از معترضان زخمی از بیم بازداشت به بیمارستان مراجعه نکردند زیرا نیروهای امنیتی بسیاری از معترضان زخمی را  پس از مراجعه به بیمارستان دستگیر می کردند.

هرانا، خبرگزاری فعالان حقوق بشر تا روز ۱۲ بهمن ماه ۱۴۰۱، در سراسر کشور ۱۲۶۲ مورد تجمع اعتراضی در سراسر کشور را ثبت و ۵۲۷ مورد تلفات مرگ شامل معترضان و رهگذران را گزارش داد که ۷۱ تن از آنان را کودکان تشکیل می‌دادند. همچنین از میان آمار لااقل ۲۲۰۰۰ تن بازداشتی (که شماری از  آنها در هنگام بازداشت زخمی بودند)، تعداد ۷۶۶  به جرایم مختلف محکوم شده و  بیش از ۱۰۰ نفر از آنها در معرض خطر اعدام قرار داشتند. چهار نفر از معترضان نیز در آذر و دی ماه ۱۴۰۱، بدون رعایت معیارهای حداقلی دادرسی عادلانه، اعدام شدند. 

به ادعای مقامات حکومتی ۷۰ نفر از نیروهای حکومتی نیز در جریان این اعتراضات جان باختند. اگرچه بنا به گزارشات موثق رسیده از برخی از خانواده‌های معترضان کشته شده، مقامات حکومتی با فشار یا تطمیع از آنها خواسته‌اند که هویت عزیزان خود را به دروغ در زمره نیروهای حکومتی به ثبت برسانند. 

منابع مختلف شامل گروه‌های حقوق بشری و رسانه‌ها، موارد متعددی از ضرب و شتم، شکنجه (جهت اجبار افراد به اعتراف) و تجاوز جنسی به بازداشت‌شدگان را گزارش کرده‌اند. بنا به این گزارشات افراد بازداشت شده در خلال بازجویی و محاکمه از دسترسی به وکیل محروم بوده و از اعترافات تحت فشار و شکنجه آنها در دادگاه به عنوان ادله اثبات جرم، استفاده شده بود.

در اعتراض مذکور، حمایت عمومی و همبستگی جامعه جهانی نیز بی‌سابقه بوده است. ( به طوری هشتگ #مهساامینی به زبان‌های فارسی و انگلیسی رکورد‌های جهانی را شکست).در تاریخ ۳ آذر ماه ۱۴۰۱، شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد قطعنامه‌ای تصویب کرد و طی آن خواستار تشکیل یک کمیسیون حقیقت یاب برای رسیدگی جامع و مستقل در خصوص نقض حقوق بشر صورت گرفته از سوی جمهوری اسلامی از زمان آغاز این اعتراضات بالاخص پیرامون نقض حقوق زنان و کودکان شد.

اعتراضات شهر سنندج

به دنبال مرگ ژینا مهسا امینی در تاریخ ۲۵ شهریور ۱۴۰۱، اعتراضات گسترده‌ای ابتدا از سقز، شهر زادگاه ژینا و در مراسم خاکسپاری او آغاز شد و سپس دیگر شهرهای کردستان و ایران را در برگرفت. سنندج اولین شهری بود که در همبستگی با مردم شهر سقز به صحنه اعتراضات تبدیل شد و فراخوان‌های مردمی در فضای مجازی مبنی بر تظاهرات و اعتصاب عمومی سه‌روزه منتشر شد. اعتراضات ابتدا در میدان اقبال و خیابان‌های منتهی به آن متمرکز شد، جایی که سرکوب‌های شدید نیروهای حکومتی منجر به کشته شدن چند نفر از معترضان در همان روزهای نخست شد. در پی این سرکوب‌ها، معترضان شیوه‌های خود را تغییر داده و به تجمعات محله‌محور روی آوردند. این کار موجب سردرگمی نیروهای امنیتی شده و شرایط را برای سرکوب دشوارتر کرده بود. نیروهای حکومتی، خسته از رفت‌وآمدهای شبانه بین محله‌ها، به‌طور بی‌هدف به خانه‌ها و خودروهای مردم شلیک کردند و خسارت‌هایی به اموال شهروندان وارد کردند. یکی از شاهدان عینی در این‌باره گفت: «شب‌ها از ترس ماموران، ماشین‌هایمان را به پارکینگ می‌بردیم، چراکه هر ماشینی در کوچه بود با باتوم یا سلاح‌های جنگی تخریب می‌شد.» در دوران چند ماهه خیزش زن، زندگی، آزادی خیابان‌ها و محلات مختلف این شهر صحنه اعتراضات مداوم ضد حکومتی بود. اولین معترضان در اعتراضات ۱۶ مهر ۱۴۰۱ توسط نیروهای حکومتی کشته شدند. شدت سرکوب اعتراضات مردمی شهر سنندج توسط نیروهای حکومتی به حدی بود که سازمان عفو بین‌الملل در تاریخ دوشنبه ۱۸ مهر (۱۰ اکتبر ۲۰۲۲) در خصوص «ابعاد گسترده سرکوب» در این شهر با استفاده از سلاح جنگی و شلیک به خانه‌های مردم هشدار داد. 

اعدام خودسرانه آقای محمد آریان خوشگوار

بر اساس اطلاعات موجود، محمد آریان خوشگوار در تاریخ ۲۶ آبان ۱۴۰۱، هنگامی که به سمت  خانه می‌رفت، توسط ماموران امنیتی با چاقو و باتوم مورد حمله قرار گرفت و به شدت زخمی شد. او همان شب به بیمارستان منتقل شد اما پس از  گذراندن چهار ماه در حالت نیمه‌هوشیار، در تاریخ ۲۴ اسفند ۱۴۰۱ در بیمارستان کوثر سنندج، جان خود را از دست داد. (مصاحبه با یک منبع مطلع، ۴ فروردین ۱۴۰۲)

در تاریخ ۲۶ آبان ۱۴۰۱، محمد آریان برای انجام کارهای روزمره به بیرون رفته بود. حوالی ساعت ۱۷:۳۰، محمد آریان با مادرش تماس گرفت و گفت که در مغازه نان فانتزی پدرش است . مغازه پدرش در محله حاجی‌آباد، از مناطق شلوغ و پر تنش آن روزها بود که ۱۵ دقیقه با خانه آنها فاصله داشت. محمد آریان به همراه دو نفر از دوستانش قصد داشتند به خانه برگردند که در  کوچه‌ای در محله حاجی‌آباد سنندج، ماموران امنیتی آنها را دنبال کردند. دوستان آریان توانستند از محل فرار کنند، اما چند تن از ماموران به آریان حمله کردند. (مصاحبه با یک منبع مطلع، ۴ فروردین ۱۴۰۲)

طبق تصاویر ثبت شده توسط دوربین تلفن یکی از اهالی محل، بیش از ده مامور مسلح به چاقو و باتوم به محمد آریان حمله کرده و به شدت او را مورد ضرب و جرح قرار دادند. در فیلم مشهود است که محمد آریان سعی می‌کند از دست آنها فرار کند ولی ماموران مانع شدند. (رادیو فردا، ۶ مهر ۱۴۰۲)

«آثار ضرب و جرح بر روی تمام بدن محمد آریان مشهود بود. ضربه چاقویی که به باسنش وارد کرده بودند آنقدر عمیق بود که پزشکان نتوانستند آن را بخیه بزنند. با قمه سرش را زخمی کرده بودند به نحوی که ده بخیه خورد. مغزش بر اثر شکستگی جای باتوم بر سرش آسیب دیده بود. آنقدر به بدنش ضربه زده بودند که به هر کجای بدنش دست می‌زدند با وجود هوشیاری پایین واکنش نشان می‌داد. تمام بدنش شکسته بود. با موتور سیکلت از رویش رد شده بودند و جای رد لاستیک موتور سیکلت بر روی بدنش مشهود بود.» (مصاحبه با یک منبع مطلع، ۴ فروردین ۱۴۰۲)

یکی از اهالی محل او را به داخل خانه برد. به گفته آنها محمد آریان به شدت خونریزی داشت به نحوی که پتویی که زیر او پهن کرده بودند غرق در خون شده بود. تلفن همراه محمد آریان توسط ماموران امنیتی ربوده شده است، او شماره تماس دایی‌اش را به اهالی محل داد تا برای کمک با او تماس بگیرند. زمانی‌که  دایی آریان سعی کرد خودش را به محل برساند  ماموران امنیتی محله را بسته بودند و مانع از رفت و آمد شدند. نهایتا محمد آریان پس از گذشت حدود ۲ ساعت حدود ساعت ۸ شب توسط دایی‌اش به بیمارستان کوثر سنندج منتقل شد. زمانی که مادر محمد آریان به بیمارستان رسید، پسرش هنوز هوشیار بود و کمی با او صحبت کرد. آریان حتی جزئیاتی از حمله ماموران به خود را برای مادرش تعریف کرد. اما پس از این دیدار کوتاه، ناگهان دچار تشنج و سپس بیهوش شد.. به گفته فرد مصاحبه شونده، ضربات شدید و مکرری که به سر آریان وارد شده بود، باعث آسیب مغزی جدی شده و او را به کما برد. (مصاحبه با یک منبع مطلع، ۴ فروردین ۱۴۰۲)

آریان به دلیل «ضربه چاقو به سر و باسن و پا،‌ بریدگی سه انگشت دست و خونریزی شدید» در بیمارستان بستری شد. (مصاحبه با یک منبع مطلع، ۳ فروردین ۱۴۰۲)

پزشکان سه بار او را به اتاق عمل بردند، اما هیچ‌کدام از اقدامات‌شان به بهبود وضعیت او کمکی نکرد. مشکلات گوارشی و عوارض جراحی ادامه یافت و آریان دچار عوارض شدید روده و مشکلات تغذیه شد. به رغم تلاش‌های فراوان برای درمان، او در نهایت دچار نارسایی اندام‌ها شد. خانواده محمد آریان به امید اینکه شاید پزشکان در تهران به او کمک کنند او را به تهران انتقال دادند. پس از انتقال آریان به تهران، پزشکان آنجا نیز از وضعیت بحرانی او متعجب شدند و اعلام کردند که روش تغذیه‌ای از طریق لوله‌ها آخرین گزینه بود و دیگر هیچ کاری نمی‌توان برایش انجام داد. سه شب پس از بازگشت او به بیمارستان کوثر سنندج، در شب ۲۳ اسفند ۱۴۰۱ حال محمد آریان رو به وخامت رفت و عملیات احیای کادر پزشکی در بامداد ۲۴ اسفند  بی‌نتیجه ماند. (مصاحبه با یک منبع مطلع، ۴ فروردین ۱۴۰۲)

محمد آریان طی چهار ماهی که در کما بود، حدود ۳۰ کیلوگرم از وزن خود را از دست داد و با وجود انجام چندین جراحی سنگین، وضعیتش بهبود نیافت. در نهایت، پس از تحمل درد و رنج فراوان، در بامداد ۲۴ اسفند ۱۴۰۱، زندگی کوتاه ۱۷ ساله‌اش به پایان رسید و بر اثر آسیب مغزی ناشی از ضربات ماموران به سرش، جان خود را از دست داد. (رادیو فردا، ۶ مهر ۱۴۰۲)

پیکر محمد آریان با وجود مخالفت خانواده توسط پزشکی قانونی سنندج کالبد شکافی شد و پس از آن به خانواده تحویل داده شد و در تاریخ ۲۴ اسفند ۱۴۰۱ در قطعه ۷۰ بهشت محمدی سنندج توسط خانواده به خاک سپرده شد. (مصاحبه با یک منبع مطلع، ۴ فروردین ۱۴۰۲)

پیگیری قضایی

خانواده خوشگوار در دادگستری سنندج شکایت خود را در خصوص قتل آریان ثبت کردند و خواستار رسیدگی به این پرونده و شفاف‌سازی در مورد علت مرگ او شدند. شعبه اول دادیاری دادسرای نظامی استان کردستان در جریان تحقیق در مورد قتل، در تاریخ ۱۰ خرداد ۱۴۰۲، سه نامه رسمی به مراجع مختلف ارسال کرد تا جزئیات دقیق‌تری از حادثه و علت مرگ آریان به‌دست آید.

در نامه شماره ۱۲۰۲۲۸۹۹۰۰۰۲۲۸۸۲۲۵، با شماره پرونده ۱۲۰۲۲۸۹۲۰۰۰۰۲۲۸۶۸۸ و تاریخ ۱۴۰۲/۰۳/۱۰، از بیمارستان کوثر خواسته شد تا سوابق پزشکی و زمان دقیق پذیرش آریان را بررسی و ارسال کند. این درخواست به منظور روشن شدن وضعیت پزشکی وی و علت بستری شدن در بیمارستان صورت گرفت.

در نامه‌ دوم، به شماره ۱۲۰۲۲۸۹۹۰۰۰۲۲۸۸۲۲۵، از پزشکی قانونی خواسته شد که علت فوت آریان را مشخص کند. در این نامه ذکر شد «خانواده متوفی ادعا دارند که او در جریان اعتراضات ۲۶ آبان ۱۴۰۱ مورد ضرب و شتم قرار گرفت و پس از کما در تاریخ ۲۴ اسفند همان سال در بیمارستان جان خود را از دست داده است.»

در نامه سوم، نامه شماره ۹۱۶۷۱، با شماره پرونده ۱۲۰۲۲۸۹۲۰۰۰۰۲۲۸۶۸۸ و تاریخ ۱۴۰۲/۰۳/۱۰، از نیروی انتظامی خواسته شد تا تحقیقات خود را درباره «ادعای ضرب و جرح آریان توسط ماموران امنیتی» انجام دهد و نتیجه را جهت بهره‌برداری قضائی ارسال کند. 

این استعلام‌ها از سوی سه نهاد مربوطه بی‌پاسخ ماند. بنا به گزارش سازمان حقوق بشری هه‌نگاو، پرونده شکایت بدون انجام تحقیقات جدی و یا اقدام مؤثری مختومه اعلام شده است. در نهایت، با فشارهای مستمر از سوی نهادهای امنیتی به ویژه اطلاعات سپاه، اقدامی برای روشن شدن حقیقت صورت نگرفت.  (هه‌نگاو، ۱۲ شهریور ۱۴۰۲)

واکنش مسئولان

مقامات نسبت به مرگ محمد آریان خوشگوار هیچ واکنش رسمی نشان ندادند. فرماندار وقت سنندج پس از مرگ او شخصاً به بهشت محمدی رفت و به دستور او کالبدشکافی پیکر آریان انجام شد. همچنین، ماموران امنیتی برای تحویل پیکر، از خانواده خوشگوار تعهد کتبی گرفتند  که جزئیات حادثه را فاش نکنند. (مصاحبه با یک منبع مطلع، ۴ فروردین ۱۴۰۲)

حسن عسگری، فرماندار وقت سنندج و فرمانده سابق سپاه پاسداران در کردستان، با خانواده محمد آریان خوش‌گوار تماس تلفنی گرفت و تهدید کرد که در صورت پیگیری حقوقی و شکایت در خصوص مرگ آریان، با عواقب امنیتی جدی مواجه خواهند شد. او پیشنهاد داد که در ازای دریافت دیه، از ادامه پیگیری‌های قضائی انصراف دهند. (هه‌نگاو، ۱۲ شهریور ۱۴۰۲)

واکنش خانواده

خانواده آریان خوش‌گوار در طول دوران بستری شدن او در بیمارستان به دلیل ترس از آزار و اذیت از سوی دستگاه‌های امنیتی، از اطلاع‌رسانی خودداری کردند. آنها با انجام کالبدشکافی بر روی جسد فرزندشان مخالف کردند. (مصاحبه با یک منبع مطلع، ۴ فروردین ۱۴۰۲)

خانواده خوشگوار، علی‌رغم تهدیدات از سوی مقامات و دستگاه‌های امنیتی، بر پیگیری حقوقی و دادخواهی برای فرزندشان تأکید دارند و حاضر به پذیرش پیشنهاد دریافت دیه و صرف‌نظر از شکایت نشدند. (هه‌نگاو، ۱۲ شهریور ۱۴۰۲)

مادر آریان خوشگوار، در پیامی عاطفی در اینستاگرام خود نوشت: «این سرزمین را خون پاک و به ناحق ریخته‌ی فرزندانمان گرفته.» او با ابراز داغی عمیق از فقدان فرزندش، تأکید کرد که تا آخرین نفس برای دادخواهی خون به ناحق ریخته‌ی آریان خواهد بود: «آریان عزیزم، نماد غیرت و شرفی، تا همیشه نامت زنده است.» او از قاتلان فرزندش به شدت انتقاد کرد و گفت: "هزاران لعنت بر قاتلانت، ننگ بر نام و نشانشان.» (صفحه اینستاگرام سحر زندی، ۲۴ شهریور ۱۴۰۳)

تأثیر بر خانواده

مرگ آریان خوشگوار تاثیر عمیقی بر مادرش گذاشت. فقدان او  دنیای او را به تاریکی فرو برده و  با هر لحظه‌ای که می‌گذرد، درد و دلتنگی‌ای بیشتری در دل مادرش جا می‌گیرد . مادر آریان در نوشته‌ای احساسات خود را این‌گونه بیان کرده است: «عزیز آسمانی‌ام آریان، همه کسم، هنوز نبودنت را باور ندارم. در باورم نیست که تو ۱۰ ماهه در آسمان‌ها باشی و من در زمین و میان نامردی‌ها نفس می‌کشم». او ادامه می‌دهد: «عزیزم، تو تکه‌ای از وجود من بودی که هیچ وقت از من جدا نیستی. تو همه‌ی وجودم بودی که با رفتنت تنها حسرت و دلتنگی و آه را برایم گذاشتی. قلب مادر بدان که از دلتنگی و حسرتت رگ به رگ وجودم درد می‌کند. هر ثانیه بی تو زنده به گور شدنم است».  (صفحه اینستاگرام سحر زندی، ۲۳ دی ۱۴۰۲)