اطلاعات مربوط به اعدام آقای حسن نفر از فرم الکترونیکی‌آی که یکی از نزدیکان ایشان برای بنیاد عبدالرحمن برومند (بنیاد برومند) ارسال نموده است، وصیت نامه‌ی ایشان و روزنامه‌ی کیهان مورخ ۱۸ اردیبهشت ۱۳۵۸ به دست آمده است.

آقای نفر سرپرست اکیپ حمزه از اکیپ‌های گشتی مشترک ضد خرابکاری ساواک بود. وی ۴ فرزند داشت. به گفته‌ی یکی از نزدیکانش او فرد مهربان و خانواده دوست بود و حتی سال‌ها پس از مرگش هنوز همگان به نیکی از وی یاد می‌کنند (فرم الکترونیکی بنیاد برومند).

دستگیری و بازداشت

آقای نفر در روز ۶ فروردین ماه ۱۳۵۸ توسط کمیته‌های انقلاب تهران بازداشت شد. وی برای انجام کاری به بانک رفته بود، یکی از ماموران بانک او را شناخت و به بهانه‌های واهی معطل کرد تا اعضای کمیته‌ها رسیدند و وی را دستگیر کردند. آن‌ها هیچ گونه حکمی برای دستگیری آقای نفر به همراه نداشتند اما بنا بر اطلاعات موجود که اسم او در لیستی بوده است که توسط کمیته‌های انقلاب به بانک‌ها داده شده بود. وی ۳۴ روز را در بازداشت گذرانده و در تمام این مدت از ملاقات با وکیل و یا خانواده ی خود محروم بود. خانواد‌ ی نفر چندین روز از وضع وی کاملا بی‌خبر بودند تا این که از طریق یکی از آشنایانشان در زندان باخبر می‌شوند که وی دستگیر و به زندان قصر منتقل شده است (فرم الکترونیکی بنیاد برومند).

دادگاه

دادگاه انقلاب تهران آقای نفر را به همراه ۲۱ نفر دیگر در تاریخ ۱۷ اردیبهشت ۱۳۵۸ محاکمه کرد (کیهان، ۱۸ فروردین ۱۳۵۸).

اتهامات

اتهامات آقای نفر به صورت فردی مشخص نیست. روزنامه‌ی کیهان اتهامات کلیه‌ی افرادی با وی محاکمه شده‌اند را «محاربه با خدا و نایب امام و توهین به امام، شکنجه و ستم و آزار و شرکت در کشتار و قتل عام مردم» اعلام کرد. در گزارش اتهامات آقای نفر، اشاره‌ای به کسانی که به وسیله وی شکنجه شده‌اند و یا محل کشتار و قتل عام مردم نشده است.

مدارک و شواهد

در گزارش‌ها نشانی از مدراک و شواهد دادستانی علیه آقای نفر نیست.

دفاعیات

از دفاعیات آقای نفر اطلاعی در دست نیست. اما از گزارش اعدام مشخص است که ایشان از تضمینات دادرسی و دفاع موثر از خود مانند دسترسی به وکیل مدافع محروم بوده است. مثلا به گفته‌ی فرد نزدیک به آقای نفر، محاکمه‌ی ٢٢ نفر در حدود نیم ساعت به طول انجامیده است. در همان جلسه‌ی دادگاه به آن‌ها گفته شده که اعدام خواهند شد تا بتوانند وصیت نامه ‌ خود را بنویسند (فرم الکترونیکی بنیاد برومند).

در وصیت‌نامه او آمده: «بدانید من کسی را نکشته‌ام و بی‌گناهم. فقط قربانی تهمت و حسادت شده‌ام و همه‌ی آن‌ها را به خدا واگذار می‌کنم.»

آقای نفر اتهامات قتل و آزار مردم را رد کرده و در وصیت نامه ی خود خطاب به خانواده‌اش چنین می‌گوید: «بدانید من کسی را نکشته‌ام و بی‌گناهم. فقط قربانی تهمت و حسادت شده‌ام و همه‌ی آن‌ها را به خدا واگذار می‌کنم...» به گفته‌ی فرد نزدیک به ایشان، آقای نفر اعتقاد داشت که کاری نکرده است که سزاوار خشم انقلابیون باشد: «ما که کاری نکردیم ما سرباز این مملکت هستیم و فقط وظایفمان را انجام داده‌ایم...» آقای نفر هم چنین می‌گفته است: «که بارها برایم پیش آمده که در دست جوانان کتاب‌های ممنوعه را دیده‌ام کتاب را ازدستشان گرفته‌ام و فقط نصیحتشان کرده‌ام...» این فرد هم چنین از آقای نفر، حکایتی را نقل کرده است که هوشیاری وی و همکارانش باعث خنثی شدن بمبی در یک ورزشگاه و نجات جان هزاران نفر شده بود. طبق اطلاعات رسیده به بنیاد برومند، آقای نفر به بیگناهی خود اطمینان کامل داشت و اصلا احتمال نمی‌داد که کشته شود (فرم الکترونیکی بنیاد برومند).

حکم

دادگاه انقلاب تهران آقای نفر را همراه با ۲۱ تن دیگر مفسد فی الارض شناخت و در روز ۱۷ اردیبهشت ماه به اعدام محکوم کرد. حکم صادره در ساعت ۵ صبح روز ۱۸ فروردین ماه در زندان قصر به وسیله‌ی جوخه‌های آتش به اجرا در آمد. بنا به دستور آن‌ها اجساد اعدام‌شدگان صرفا باید در قطعه‌ی ۴۱ بهشت زهرای تهران دفن می‌شد آن‌ها هم چنین خانواده‌ی نفر را مجبور ساختند که برای تحویل گرفتن جسد ایشان ۲۲ هزارتومان پول تیر بپردازد (کیهان، فرم الکترونیکی بنیاد برومند).

آقای نفر وصیت کرده بود که وی را نزدیک به حرم شاه عبدالعظیم دفن کنند اما ماموران اجازه‌ی این کار را به خانواده ندادند مراسم تدفین وی در جو سنگینی با حضور افراد پاسدار و اعضای کمیته‌های انقلاب برگزار شد. بنا بر اطلاعات این فرد نزدیک به وی، ٣٢ سال پس از مرگ آقای نفر هنوز ماموران هر از گاهی سنگ‌های قبر قطعه ٤١ را می‌شکنند (فرم الکترونیکی بنیاد برومند).