بنیاد عبدالرحمن برومند

PUBLIC AI Index: MDE 13/087/2008

ایران: ارژنگ داوودی ، پنجاه و شش ساله، معلم و نویسنده

آقای ارژنگ داوودی یک فعال سیاسی است که به خاطر استفاده مسالمت آمیز از حق آزادی بیانش به ۱۵ سال زندان محکوم شده و از حق فرجام خواستن از دیوان عالی کشور محروم شده است. او تحت شکنجه نیز قرار گرفته است.

ارژنگ داوودی نویسنده و مدیر "مرکز آموزش فرهنگی پرتو حکمت" در تهران است که به اتهام مشارکت در تهیه یک مستند تلویزیونی به نام "ایران ممنوعه"، که در آن درباره نقض حقوق بشر در ایران صحبت کرده بود، در سال ۱۳۸۲ دستگیر شد. او تا فروردین ۱۳۸۳در بازداشتگاهی که توسط سپاه اداره می‌شود زندانی بود و بیش از سه ماه را در سلول انفرادی بسر برده است. سپس وی را به زندان اوین منتقل کرده‌اند که در آنجا چنان با شدت مورد ضرب و شتم و شکنجه قرار گرفته که فک و شانه‌اش شکسته است. دست کم تا یک سال هیچ اتهامی به ارژنگ داوودی وارد نشده است. او طی نامه‌ای با تاریخ تیرماه ۱۳۸۴ اظهار کرده است که دادگاه انقلاب که معمولا به جرایم اقدام علیه امنیت ملی رسیدگی می‌کند، او را به ۱۵ سال حبس و ۷۰ ضربه شلاق محکوم کرده است. درخواست فرجام وی رد شده است. اتهاماتی که براساس آنها او را محکوم کرده‌اند، عبارتند از: تشکیل و ریاست سازمانی مخالف دولت، نوشتن و انتشار کتابی به نام "مانیفست ایران سکولار" علیه نظام حکومتی ایران، سازماندهی اقدام علیه دولت، و مشارکت در تهیه مستند تلویزیونی. روز ۲۹ شهریور سال ۱۳۸۴ او را به زندان بندرعباس در استان هرمزگان که در ۱۵۰۰ کیلومتری جنوب خانه‌اش در تهران است، تبعید کرده‌اند.

محکومیتش را به وی گفته‌اند اما برغم ملزومات قانونی، هرگز نسخه‌ای از حکم مجرمیتش به او داده نشده است. حکم در دادگاهی غیر علنی  صادر شده و به وکیلش که هنوز هم حکم او را ندیده، اجازه حضور در دادگاه داده نشد. تقاضای فرجام ارژنگ داوودی می‌بایست به سمع دیوان عالی کشور برسد. اما این امر بدون حکمی که می‌بایست توسط وی نیز امضا شود، میسر نمی‌باشد.

در آذرماه ۱۳۸۶ارژنگ داوودی برای بازجویی به زندان اوین بازگردانده شد. روز ۲۶ فروردین ۱۳۸۷بنابر دلایل نامعینی او را به سلول انفرادی منتقل می‌کنند که چهار روز بعد اعتصاب غدایش را شروع می‌کند. ده روز بعد او را به بخش ۶ زندان رجائی‌شهر کرج در غرب تهران منتقل می‌کنند. این بخش زندان مخصوص جنایتکاران خشن و قاتلان می‌باشد. نازنین داوودی همسر وی طی مصاحبه‌ای رادیویی با خبرگزاری آلمانی "دویچه وله" گفته است که آخرین باری که به وی اجازه ملاقات با شوهرش را داده‌اند در ماه اردیبهشت و در زندان رجائی شهر بوده است. او روز ۱۷ خرداد توانسته است تلفنی با همسرش صحبت کند که طی آن متوجه ضعف بیش از حد شوهرش که نمی‌توانست زیاد صحبت کند می‌شود. مقامات زندان اوین تهدید کرده‌اند که اگر ارژنگ داوودی اعتصاب غذایش را متوقف نکند او را به بندرعباس برخواهند گرداند.

فیلم مستند تلویزیونی "ایران ممنوعه" بطور مخفی و غیرقانونی تهیه شده بود و بطور گسترده در آذرماه ۱۳۸۲ در اروپا و در دیماه همین سال در آمریکای شمالی به نمایش گذاشته شده است. ارژنگ داوودی به تهیه این فیلم کمک کرده بود و یکی از کسانی بود که با او مصاحبه شده بود. طی این مصاحبه او درباره زندانیان سیاسی و مرگ در اسارت زهرا کاظمی روزنامه نگار ایرانی­- کانادایی صحبت کرده بود. این فیلم مستند را می‌توان در سایت زیر دید:

http://www.pbs.org/frontlineworld/stories/iran

پیشینه:

قوانین ایران آزادی بیان و اجتماع را شدیدا محدود می‌کند و مدافعان حقوق بشر غالبا مورد آزار، زندان و شکنجه قرار می‌گیرند. قانون اساسی ایران از آزادی بیان دفاع می‌کند. ماده ۲۴ آن آزادی بیان در مطبوعات و انتشارات را مجاز می‌داند. دولت ایران امضا کننده میثاقهای بین المللی حقوق بشر است که این حقوق را گرامی می‌دارند و  از جمله آنها میثاق بین المللی مربوط به حقوق مدنی و سیاسی می‌باشد.

قانون مجازات اسلامی دربرگیرنده بندهای مبهمی در رابطه با اجتماعات و "امنیت ملی" می‌باشد و یک رشته فعالیتهایی را ممنوع می‌کند که بسیاری از آنها مربوطند به روزنامه نگاری یا مباحث عمومی که توسط قوانین بین المللی حقوق بشر مجاز شمرده شده‌اند. مدافعان حقوق بشر غالباً به جرائم عادی متهم و زندانی می‌شوند، به بسیاری از آنها اجازه خروج از کشور داده نمی‌شود. انگیزۀ اصلی این اتهامات سیاسی است.