«اگر پول را نمی‌دادیم، جسد را در پای یک کوه می‌انداختند»: شهادتنامه احمد شهروند افغانستان که قوه قضاییه ایران برادر او را اعدام کرد
احمد، ۲۳ ساله و از قوم پشتون است که در بخش ولسوالی کوهسان در استان هرات افغانستان زندگی می‌کند. برادرش رحمان بر اساس اتهام مواد مخدر توسط مقامات قضایی ایران اعدام شده است. متن پیش رو بخشی از مصاحبه با ایشان در اردیبهشت ماه ۱۳۹۷ است.
از حدود ۶۱۰۰ اعدام انجام شده توسط مقامات قضایی ایران از سال ۱۳۸۹ تا کنون، دست‌کم ۱۴۵ نفر افغانستانی بوده اند- بر طبق قوانین ایران، این افراد شامل مهاجرانی که از کشور افغانستان وارد ایران شده‌اند و همچنین فرزندان دارای پدر افغانستانی صرفنظر از کشور محل تولدشان می‌شود. براساس آمار رسمی منتشر شده، تعداد افغانستانی‌های مقیم ایران حدود ۲/۵ میلیون نفر تخمین زده می‌شود. فعالان مدنی گزارش می‌دهند که افغانستانی‌های ساکن ایران با تبعیض‌های غیررسمی و محدودیت‌های رسمی دولتی در زمینه اشتغال، آموزش و اقامت مواجه هستند.
[برادرم رحمان] به همراه دو نفر از دوستانش برای کارگری به ایران می‌رفت که در مسیر راه، ماموران پلیس وسایل آنها را بازرسی کردند و در وسایل همراهان برادرم که خودشان معتاد بودند، مواد مخدر کشف شد. هر سه نفر به اتهام حمل مواد مخدر دستگیر و به مدت چهار سال در زندان تایباد نگهداری شدند. برادر من بدون هیچ گناهی ۴سال در حبس بود و بعد از ۴سال اعدام شد.
[برادرم رحمان] قبل از اینکه به ایران سفر کند، [در افغانستان] مشغول مالداری (گله‌داری) بود. تقریبا پنج سال بود که ازدواج کرده بود و دو دختر و یک پسر داشت. زمان رفتنش به ایران، فرزند کوچکش ۱۰ماهه بود.
[اینجا در افغانستان] کار نبود. مالداری هم درآمد خوبی ندارد. به همین خاطر [برادرم] مجبور شد به ایران سفر کند تا کار کند که اینطور گرفتار شد.
ما به خاطر نداشتن پاسپورتنتوانستیم به ایران برویم و او را در زندان ملاقات کنیم.
[بعد از اجرای حکم اعدام، برای مراسم تشییع جنازه] نتوانستیم به ایران سفر کنیم، به فامیلها در ایران زنگ زدیم و [مسئولین زندان] ۴۰۰ هزار تومان از آنها گرفتند تا فقط جنازه را تحویل بدهند و جنازه هم همانجا در کاریز [شهری در بخش مرکزی شهرستان تایباد در استان خراسان رضوی] به خاک سپرده شد.
اگر ۴۰۰ هزار تومان را نمی‌دادیم، جنازه را تحویل نمی‌دادند و [مسئولین زندان] خودشان جسد را در پای یک کوه یا تپه می‌انداختند.
خانواده برادرم با ما زندگی می کند. در کل ۱۱ نفر هستیم، به همراه یک برادر دیگر که در ایران کارگری می کند. غیر از مالداری و یا رفتن به ایران برای کارگری منبع درآمد دیگر نداریم.
رحمان و دوستانش
احمد