مصاحبه رویا برومند با منوتو در مورد اعدام زندانی‌های سیاسی کرد
رویا برومند، مدیر اجرایی بنیاد عبدالرحمن برومند در گفت‌وگو با تلویزیون من و تو:
آمار دقیقی از میزان اعدام‌ها در کردستان در طول ۴۰ سال وجود ندارد. ما در ۱۵ سال اخیر حدود ۵۰۰ اعدام و اعدام فراقضایی کردها را مستندسازی کرده‌ایم.
بین ۹۰۰ تا هزار زندانی سیاسی داریم که تعداد زیادی از آنها از میان اتنیک‌ها، ازجمله کردها هستند. اما آمار دقیق را آقایان در داخل کشور دارند که مسئول بازداشت شدن مردم هستند.
اعدام زانیار و لقمان مرادی و رامین حسین‌پناهی و اعدام‌های مشابه را به چند دلیل ناعادلانه می‌دانیم. نخست این که اصولا با مجازات اعدام مخالفیم. دادرسی غیرعادلانه، عدم شفافیت و عدم استقلال قوه قضاییه در ایران وجود دارد. این افراد نیز از دادرسی شفاف و عادلانه محروم بوده‌اند. فقط اعتراف افراد اساس این احکام است که طی بازجویی با شکنجه‌های خیلی زیاد گرفته شده است.
به گفته وکیل زانیار و لقمان، آن‌قدر کلمات این دو نفر در اعترافات شبیه هم است که پیداست که نوشته شده و این بچه‌ها فقط امضا کرده‌اند.
در مورد زانیار و لقمان حتی قوانین ایران هم زیر پا گذاشته شده است. چرا که پرونده قتل بر محاربه اولویت دارد و وقتی هنوز پرونده قتل به نتیجه نرسیده، محاربه قابل اجرا نیست. این بچه‌ها گروگان بودند و درست بعد از درگیری در مناطق کردستان، این‌ها اعدام شدند. مثل چند روز قبل آن که در بلوچستان نیز درگیری بود و زندانیان را به تلافی آن اعدام کردند.
وجه تشابه اوایل انقلاب و الان این است که احزاب کرد آن موقع هم حاضر به مذاکره بودند و مثل عرب‌ها، بلوچ‌ها و بقیه اقوام ایران می‌خواستند در سرنوشت خود سهیم باشند و بر اهمیت تمامیت ارضی ایران تاکید می‌کردند. اما تبعیض بسیار مهم است. فشار بر اقلیت‌ها حتی در دادرسی و زندان بیشتر است. برداشتن تبعیض کافی نیست. ما باید برای حق زندگی افراد و حق اساسی آنها بجنگیم و بهای سیاسی کشتن افراد را زیاد کنیم. کردها مثل بقیه مردم ایران احتیاج دارند که مثل بقیه مردم ایران در سرنوشت خودشان سهیم باشند. اگر بخواهیم جدایی‌طلبی نباشد، ما باید فکر کنیم مردمی که در ایران زندگی می‌کنند از هر قوم و مذهبی که هستند نسبت به ایران احساس تعلق بکنند و برای این باید در تعیین سرنوشتشان سهیم باشند.