بنیاد عبدالرحمن برومند

روزنامه آیندگان

صفحه ٨

حضرت آیت الله العظمی امام خمینی

حضرت آیت الله پیش از نوشتن این نامه سرگشاده، مدتها اندیشه کردیم میخواستیم بدانیم و یقین حاصل کنیم که آیا نوشتن چنین نامه ای در شرایطی که فعلا در آن هستیم، به صلاح کشور و انقلاب ما هست؟ آیا بهانه به دست دشمنان بدخواه و کینه توز، که منتظر فرصت نشسته اند تا هر چیزی را مستمسک قرار دهند و بر اساس آن تخم نفاق و شایعه بپراکنند، نخواهد داد؟ آیا مداحان فرصت طلب به خشم برنخواهند خاست و نامه ها را بهانه ای برای تاخت و تازی مجدد نخواهند گرفت و هزار "'آیا"'ی دیگر، اما سرانجام به این نتیجه رسیدیم که گفتن مفیدتر از نگفتن است. باین نتیجه رسیدیم که خطرهای کمین کرده در راه انقلاب ایران عمیق تر و مهم تر از آنست که خود را دلخوش داریم و ملاحظات را محملی برای خاموش ماندن و پذیرفتن چیزهایی که در ذات خود پذیرفتنی هستند قرار دهیم، به این نتیجه رسیدیم که خطرها را پیش از آنکه توسعه یابند و چاره ناپذیر شوند، باید در همان لحظه شناخت و از همان آغاز چاره کرد. به این نتیجه رسیدیم که آنچه میخواهیم بنویسیم "'عقیده"' است، و مگر نه اینست که: ان الحیوة، عقیده و جهاد؟ پس چه باک از ابراز عقیده؟ حتی اگر مخاطب در این بیان عقیده، رهبری چون امام خمینی باشد، و بالاخره به این نتیجه رسیدیم که اگر قرار باشد در راه دفاع از آزادی و بر سر ابراز عقیده جامعه به آنجا کشانده شود که باز هم خونهایی ریخته شود چه بهتر که از هم اکنون هشیارانه گامهای لازم برای پیشگیری از آن فاجعه برداشته شود.

این بود که به نوشتن نشستیم و امید آن داریم که با وجود مشکلات و گرفتاریهای شبانه روزی در کار سازمان دادن به انقلاب ایران آنقدر فرصت برای شما و راه برای این نامه باقی مانده باشد که این نوشته بدست شما رسیده و آنرا مطالعه بفرمایید.

ما از زمره کسانی هستیم که به مبارزات شما از همان آغاز یعنی از پانزدهم خرداد ١٣٤٢، و بعد هم تبعید شما از وطن و ادامه مبارزه در خارج از کشور دل بسته بوده ایم و سال های دراز فارغ از هر گونه فرقه گرایی و تعصب در اشاعه پیام شما در دفاع از حقوق پایمال شده مردم ستمدیده ایران کوشا بوده ایم. باید گفت که ابتدا، به حکم جدایی و تفرقه ای که در میان بود و خود شما بارها به آن اشاره کرده اید، به قاطعیت روحانیت در نبرد ملت ایران با ارتجاع و امپریالیسم با تردید و دو دلی نگاه می کردیم، اما هر چه زمان می گذشت و سرسختی و پایداری و سازش ناپذیری شما را در مبارزه می دیدیم، اعتقادمان بیشتر می شد و سرانجام به این نتیجه رسیدیم که شما مبارزی راستین، ضد استبداد و ضد امپریالیست هستید و امیدوار شدیم راهی که همگام با روحانیت در پیش است، با توجه به نفوذی که در معنویت مذهب در باطن مردم ایران و گسترشی که مبارزات روحانیت در جامعه ما داشته است، به پیروزی مردم بر دیو استبداد و سرنگونی نظام استبدادی وابسته به بیگانگان خواهد کشید. و وظیفه هر ایرانی است که در این راه همگام باشد و بکوشد تا همه نیروها در مبارزه مقدسی که شما در رأس آن قرار گرفتید متحد شوند، و همان کلمه و همان حرف، را که شما می گویید، یعنی قطع سلطنت و استقرار جمهوری را شعار خود قرار دهند. به همین دلیل، در دو سال اخیر که نهضت ما اوج گرفت و تظاهرات و مبارزات علنی و همگانی شروع شد، ما نیز، مانند بسیاری دیگر، سربازان راستین و جان بر کف این مبارزه بوده ایم و همه جا مبلغ و مبشر و مدافع رهبری شما. ما این مشارکت در مبارزه و دفاع از حقانیت شما را آگاهانه و با اعتقاد انجام می دادیم نه از سر ریب و ریا. برای ما اینگونه مشارکت در یک جهاد ملی که رهبری آن می رفت تا در دست یک مرجع دینی متمرکز شود، عملی حسابگرانه بر اساس ملاحظات نبود. کاری بود از روی اعتقاد و از سرشوق. ما می دیدیم که راه شما راه تازه ایست، که برداشت تازه ای از دین و نقش انقلابی و سازنده آن را نوید میدهد. ما می دیدیم که شما به جای آنکه اسلام را به شرعیات و مطهرات و امثال آن محدود کنید از استقامت در مبارزه، از جهاد، از آزادی و برابری سخن میگویید و این چیزها را هدف راستین اسلام می دانید. با توجه به چنین شناختی از شما و راه شما، گوشمان به تبلیغات زهرآگینی که از داخل و خارج می شد که می خواستند حرکت شما را تلاشی ارتجاعی قلمداد کنند و خلق را و خدمتگزاران خلق را از شما برمانند، بدهکار نشد. راه خود را در تأیید اهداف ضد استبدادی و ضد امپریالیستی شما انتخاب کردیم. رژیم پهلوی و حامیان خارجی او می گفتند رهبران مذهبی بینشی سنتی دارند و می خواهند جامعه شما را به عقب برگردانند ـ و ما قاطعانه می گفتیم که این اتهام دروغ است. رهبران مذهبی بیان کننده خواست ها و گرایش های عمیق و آزادیخواهانه مردم ما هستند و راه آن ها بازگشت به گذشته نیست بلکه استفاده از دینامیسم معنویت اسلامی برای گشودن راه آینده بر توده های ستمدیده خلق و ایجاد ایرانی مستقل، آباد و آزاد است. می گفتیم و از سر ایمان و اعتقاد می گفتیم و عمل می کردیم. تا زمانی که دشمن مسلط بود، و شاه خائن هنوز کشور را ترک نکرده بود همه چیز در وحدت کلمه و در حرکتی به راستی انقلابی پیش می رفت. و شما سکان کشتی انقلاب را از در دست داشتید و ثابت کردید که مرجعیت شما فقط مرجعیت مذهبی نیست، مرجعیت یک رهبر سیاسی آگاه است که مافوق گرایش های فرقه ای، مافوق جنگ و جدال های دسته ها و گروه ها، به منافع همگانی می اندیشید و از نفوذ کلمه و اعتبار خود فقط در جهت وحدت حرکت و پیروزی ملت استفاده میکنید. راز پیروزی ما و شکست دشمن در مرحله اول انقلاب هم همین بوده. در شب بر سر بامها فریاد الله اکیر سر میدادند، ما می دیدیم که همه، حتی کسانی که شاید در عمر خود هم به مسجد نرفته بودند، در پایتخت بانک الله اکبر بلند می کردند، ما می دیدیم که حتی هموطنان مسیحی، کلیمی و زردشتی ما نیز، در صفوف فشرده خلق صادقانه به راه می افتادند و شهید می دادند. و می دیدیم که در صفوف فشرده خلق بین مذهبی و کمونیست افتراقی نیست، چرا که سخن بر سر "'کعبه"' و "'بتخانه"' نبود، سخن بر سر حق بود و آزادی ملت ما از زیر بار استبداد و امپریالیسم. اما اکنون که بیش از چهار ماه از فرار شاه خائن و جنایتکار می گذرد و دولت موقت انقلاب که به پیشنهاد شما و تائید و حمایت ملت بر سر کار آمد، رفراندم را هم انجام داده ودست اندر کار تهیه قانون اساسی است. وضع چگونه است؟ آیا "'حقه مهر بدان مهر و نشان است که بود؟"' در محضر حضرتعالی اجازه میخواهیم که به این سئوال به اعتقاد خود، پاسخ صریح بدهیم و بگوییم نه. وحدت کلمه ما، که شما این همه بدان علاقمند هستید، سست شده است و تردید و دو دلی دارد در قلب ها لانه میکند، ما میگوییم رهبری شما اکنون همانگونه نیست که پیش از پیروزی انقلاب بود، و برای این ادعای خود دلایلی داریم.

شما پیش از ورود به ایران و به دست گرفتن قدرت سیاسی و دستگاه دولت بارها گفتید که من یک طلبه ام، یعنی که نه من و نه روحانیت، هیچیک، مدعی حکومت کردن نیستیم. و این گفته های شما ما را در این اعتقاد راسخ می کرد که شما رهبری هستید مافوق درگیریهای فرقه ای و مسلکی، که خواستار تمرکز قدرت سیاسی در دست خود، یا در دستگاه خود نیست و برای هموار کردن راه سلطه روحانیت بر دستگاه دولتی نمی کوشد، بلکه حداکثر خواهان خواستار آنست که روحانیت "'وجدان بیدار"' جامعه باشد و ارشاد کننده دولت و ملت، نه آمر و عامل مستقیم. چنین چیزی اگر عملی میشد، می توانست پدیده ای جدید در کار مملکت داری و یکی از ویژگیهای انقلاب ایران به حساب آید.

اما عملاً دیدیم و می بینیم که چنین نشد و چنین نیست. با وجود دولتی که شما خود آحاد ملت را به حمایت از آن تشویق گردید، دخالت شما و روحانیت در امور مملکت داری از دستورهای صریحی که صادر می فرمایید آنچنان ابعاد وسیعی گرفته است که در این راه حتی کمترین ملاحظه ای هم رعایت نمی شود. شخص شما نه تنها در امور داخلی کشور دخالت مستقیم و صریح دارید، بلکه سیاستهای خارجی کشور را هم مستقیما تعیین میکنید. دستور می دهید که رابطه کشور با مصر قطع شود. در ضرورت قطع رابطه با مصر ـ که لازم بود ـ حرفی نیست، اما مساله این است که شما این دستور را صادر می کنید نه رئیس دولت، نه حتی شورای انقلاب، مسأله اینست که شما این دستور را به نخست وزیر صادر نمی کنید بلکه مستقیما به وزیر خارجه صادر می کنید. اگر قرار بود رئیس دولت نقشی نداشته باشد دیگر چرا ایشان را نامزد این کار کردید و از مردم خواستید که این نامزدی را با راه پیمایی خود تائید کنند؟ کافی بود خود شما به کمک دستیاران و همفکران و کسانی که خود صلاح می دانستید امور مملکت را در دست می گرفتید. مأمور کردن نخست وزیر موقت به تشکیل کابینه از آن جهت بود که شما رسماً و علناً ضرورت وجود دولت و جدایی آن را از دستگاه روحانیت تائید کردید. اما با وجود این هیج مساله ای از مسائل کشور، از موضوع آب و نان و برق و گوشت گرفته تا مسائل مهمتر سیاست داخلی و خارجی نیست که مستقیم و یا غیر مستقیم تابع فتواهای شما و مداخلات روحانیون نباشد چندانکه همگان می دانند که دولت شبحی بیش نیست و کار دستگاه های کشور، در بسیاری از موارد چنان فلج شده است که بسیاری از استانداران و فرمانداران و قضات عملأ از انجام وظیفه باز مانده و یکی پس ار دیگری استعفا میدهند. ممکن است بفرمایید: استنباط شما درست نبوده و عقیده بر اینست که دین و دولت از هم جدا نیستند ایرادی ندارد که روحانیت حکومت کند. بسیار خوب، اما رهبر دینی اگر کار ملک و ملت را در دست بگیرد مجبور است به استناد مرجعیت دینی و الهی اش عمل کند، چنانکه شما عمل میکنید. یعنی در مقامی قرار گیرد که چون (یک خط خوانا نیست) پیروانش، نعوذبالله، در حکم کلام خدا مصوب خواهد شد که اطاعت از آن واجب است و مخالفت با آن در حکم مخالفت با خدا. در این صورت اراده آزاد ملت که باید از طریق نهادها و سازمان های اجتماعی و سیاسی اش نظارتی دایمی بر کار رهبری کشور داشته باشد عملا منتفی خواهد شد. آیا این خود استبداد نیست؟ از اینها گذشته، اگر منظور شما و روحانیت واقعأ ایجاد نوعی حکومت الهی است که عملا فقط بر اساس قرآن و به دست روحانیون میسر تواند بود، پس صحبت از قانون اساسی دیگر چرا؟ پس دوگانگی ظاهری دولت و روحانیت دیگر چرا؟ راه ساده و خدا پسندانه اش اینست که شما و روحانیت دستگاه دولت را رسمأ به دست گیرید تا مردم هم تکلیف خود را بدانند و مرجع حل و فصل مسائل کشوری را بشناسند و از همان مسئولیت بخواهند.

تا پیش از پیروزی انقلاب، "'وحدت کلمه"' در نظر شما، وحدت اعتقاد و عمل همه مردم در رسیدن به هدف سیاسی معین و مشخص، یعنی سرنگونی رژیم سلطنت بود. ولی این که "'وحدت کلمه"' از نظر شما، عملا یعنی وحدت اطاعت از گفته های من، شما این معنی را به ویژه در مساله رفراندوم و تعیین نام رژیم کنونی ایران ثابت کردید. گرچه در پایان کار فرمودید هر کس آزاد است هر رژیمی را که میخواهد عنوان کند، اما عملا فتوا دادید که جمهوری اسلامی باید انتخاب شود، یعنی مرجعیت دینی خود را برای تعیین سرنوشت به یک اقدام سیاسی و حکومتی به کار انداختید و دولت نیز جرأت نکرد فورمول دیگری را علاوه بر فورمول شما به رأی مردم بگذارد.

حضرت آیت الله وحدت کلمه ما در گذشته ناشی از ضرورت مبارزه با دشمن مشترک یعنی محمد رضا بود، و امروز این دشمن مشترک وجود دارد و آن امپریالیسم است. پس ما به ضرورت وحدت کلمه هنوز هم آگاهیم و معتقدیم که برای پیگیری این مبارزه باید متحد بود. اما متحد بودن به معنای ادغام شدن و رنگ باختن و هویت خود را از دست دادن نیست.

وحدت کلمه این نیست که همه حرف خود را بخورند تا فقط یک نفر حق حرف زدن داشته باشد.

آیا باید "'وحدت کلمه"' را به نحوی عنوان کرد خود موحب جدایی ها شود؟

متأسفانه شما چنین کردید و این فرصت را فراهم آوردید که دیگران تحت همین عنوان جدایی ها را تشدید کنند. تلقی شما از "'وحدت کلمه"' که گاه با حمله های آشکار به همه گروه هایی که از سر اخلاص در عقیده خود و نه از سر مخالفت با اسلام و یا شما در بیان افکار خویش صداقت دارند، عاملی بود که آن خط کشی کذایی میان "'مسلمان"' و "'غیر مسلمان"' و "'مذهبی"' و "' غیر مذهبی"' را پیش کشید و این همه ماجراها را به دنبال خود آورد و کار را به جایی رسانید که گروه های متعصب امروزه تاب تحمل هیچ سخنی را جز در قالب تکرار کلمات شما ندارند و به هر صاحب عقیده ای که سخنش رنگی دیگر دارد بی محابا هجوم می آورند و چماق تکفیر بر سرش می کوبند. گویی سخن معروف "' از تو به یک اشاره، از ما به سر دویدن"' مصداق پیدا کرده است. یک اشاره شما کافی است که بیدرنگ موجی از تهاجم به راه افتد، و شما آیا در این زمینه احساس مسئولیت نمی کنید؟

پیش از پیروزی انقلاب و پس از آن، شما بارها در مورد بسیاری از مسائل روز، مسائل جامعه امروزی ایران و نحوه انطباق آن با تعالیم اسلامی اظهار نظر فرمودید و به مردم اطمینان دادید که برداشت شما از این گونه مسائل در رابطه با احکام اسلامی برداشتی مترقی است. ولی اینک واکنش و فتواهای شما در مورد بسیاری از مسائل امروزی عملا منشاء بحث و جدلها و حتی منازعات و مشکلات ظاهرأ لاینحل شده است. مثلا در موردمسائل مربوط به حقوق زنان و هنرها و فعالیت های سیاسی اگر آزادی وجود دارد، چرا متعاقب سخنان شما، قبل از هر گونه رسیدگی و حکم قانونی، برخی از مردم ناآگاه که از وجود عناصر وابسته در درون آنها بی خبر نیستیم، هجوم های سازمان یافته را به اجتماعات سیاسی آغاز می کنند؟ در حالی که همه کلمه وحدت یعنی مبارزه بر ضد امپریالیسم را یافته اند. چرا صفوف زنان و مردان و کودکان که بر علیه امپریالیسم به راهپیمایی مشغولند مورد هجوم عوامل چماق به دست قرار میگیرد که از این رهگذر عده ای زخمی می شوند (طبق خبر خبرگزاریها) و خشونت و بیرحمی حمله کنندگان همه ناظرین را متعجب میکند که این حد از خشونت از کجا ناشی می شود و چرا دولت با سکوت به این مقدمه کشتارهای آتی نظاره میکند.

اگر زنان واقعاً آزادند، و هیچ حقی از آنان نباید ضایع شود، چرا دادگستری از صدور احکام قضایی زنان حقوقدان خودداری می کند؟ اگر هنر فعالیتی آزاد و فرهنگی است پس رکود و تعطیل در بسیاری از رشته های هنری دیگر از چیست؟ چرا برقراری یک نمایشگاه نقاشی حتی در مرکزی که کارش آموزش و اشاعه هنر هاست از امنیت لازم برخوردار نیست؟ شما که در مورد مسائل کم اهمیت تر از این دستورات صریح صادر می فرمایید چرا در این گونه موارد سکوت اختیار فرموده اید و نظر خود را اعلام نمی فرمایید؟ آیا قبول ندارید که سکوت شما راهی را که در برخورد با این مسائل در پیش گرفته شده برای همیشه هموار و تثبیت خواهد کرد؟

حضرت آیت الله شما چند بار اعلام فرمودید که عقیده و بیان آزاد است و کسی نباید معترض روزنامه ها شود، ولی در جمهوری اسلامی که شما عملا زمامدار و صاحب اقتدار سیاسی آن هستید، گروه های بسیج شده ای از مردم، تحت لوای مذهب و به نام مذهب مزاحم روزنامه ها شده اند، نویسندگان را تهدید میکنند، جلوی توزیع روزنامه ها را می گیرند، کتابخانه ها را آتش میزنند، در مدارس و دانشگاه ها، معلمان و استادان را به دلایل عقیدتی و مرامی کنار میگذارند و مانع کارشان میشوند، ار اجتماعات مسالمت آمیز مردم اخلال میکنند و میکوشند تا با جلوگیری از حرکت آزادانه مردم جنگ و خونریزی راه اندازند، در رادیو و تلویزیون کار فشار و اعمال نظر شخصی را تا بدانجا پیش برده اند که اخبار نادرست و تفسیر های تحریک کننده و نفاق افکن پخش میکنند و دستگاهی را که با پول ملت فراهم شده و باید عامل ایجاد وحدت و برادری در بین مردم باشد به صورت ابزاری در جهت مقاصد و منافع شخصی یا گروهی خود به کار می گیرند و آن وقت در برابر این همه اعمال خودسرانه مخالف آزادی های فردی و اجتماعی، هر گونه انتقاد را هم دشمنی با انقلاب جلوه می دهند و سعی دارند با انتساب خود به شخص شما، زبان انتقاد مردم را ببندند. در چنین هنگامه ای، نه تنها از مقام رهبری رهنمودی صریح و آشکار دایر بر قطع تجاوزها به دولت نمی رسد، بلکه حتی انتقاد نوه حضرتعالی از نابسامانی اوضاع و تجاوزها ی مکرر به آزادی بیان و عقیده و اعمال سانسور در رسانه های گروهی، بیدرنگ با صدور اطلاعیه ای از دفتر مرکزی امام، که مضمون آن آشکارا تقویت متجاوزان و خاموش کردن منتقدان است، خنثی میشود، آیا این است معنای آن محیط تفاهمی که باید به ادامه "'وحدت کلمه"' منجر شود؟ کافی نیست به مردم گفته شود که دولت دیگر سانسور نمی کند و ژاندارم و پلیس را برای دخالت در کار روزنامه ها نمی فرستد. وقتی که گروههای بسیج شده ای از مردم همین وظیفه را در برابر چشمهای نگران ولی عملأ بی تفاوت دولت انجام می دهند، وقتی که با گرفتن فتوایی از شما عرصه را بر روزنامه ها تنگ و برخی از آن ها را با اشتغال مراکز و جلوگیری از توزیع شان و بیرون راندن نویسندگانشان تعطیل می کنند، چه تفاوتی در اصل قضیه وجود دارد؟ و آیا می توان انتظار داشت مردمی آزادیخواه و انقلابی که برای رسیدن به آزادی خون ها داده و در کوره انقلاب آبدیده شده اند، این تناقض را نفهمند و به سادگی از آنها بگذرند؟ آیا ما حق نداریم از خود بپرسیم که این چگونه منطق اسلامی است که به جای مقابله منطقی با انتقاد مخالفان و منتقدان و یا اجرای صحیح قانون درباره خطاکاران احتمالی مطبوعات، از نفوذ کلمه مرجعیت دینی برای خفه کردن منتقدان و تعطیل روزنامه ها استفاده میکند ـ تناقض این رفتار را با ادعاهای مربوط به اینکه منطق اسلامی منطقی قوی است و بحث آزاد سنتی اسلامی است، شما چگونه حل میکنید ـ مگر نه این است که درک این تناقض ها سرانجام تخم بد گمانی و یأس را در دل مردم بارور خواهد کرد و کار را به نفاق و خصومت و مبارزه خواهد کشاند؟ اینان که عرصه را بر روزنامه ها تنگ کرده اند، اینان که کتاب سوزان به راه انداخته و تلویزیون و رادیو را فقط به بلندگوی حرف و سخن بر ضد مخالفان عقیدتی خود مبدل کرده اند، راستی آیا پیروان صدیق اسلام و منادیان همان آزادگی ومعنویتی هستند که شما می گفتید؟ چه نیکو گفت آن مسلمان آزاده آن جا که می گوید: "' منطق قوی اسلامی است که میتواند و باید در مقابل همه ایدئولوژی ها جوابگو باشد، در غیر این صورت به هیچ وجه اعمال محدودیت و فشار نمیتواند جایگزین بحث و استدلال باشد زیرا اگر دیکتاتوری می توانست علاجی برای جلو گیری از فعالیت گروها باشد طبعاً دیکتاتوری سیاه قبلی خیلی آسان تر و بهتر و با تجربه بیشتر این کار را میکرد"'.

حضرت آیت الله جنابعالی در یکی از آخرین گفتارهایتان فرموده اید که همه آنان که حرفی جز سخن مکرر شما درباره جمهوری اسلامی، می گویند دشمن انقلابند. شما بهتر از بسیار کسان آگاهید که صرف جمهوری اسلامی را گفتن یا نگفتن نمیتواند و نباید معیار سنجش حقیقت وجودی و اعتقادی افراد یا گروه های سیاسی و غیر سیاسی بشمار آید.

هستند فرصت طلبانی که از بسیاری مریدان و مقلدان صمیمی شما، حرف و نظر جنابعالی را بیشتر و رساتر فریاد می زنند و تکرار و تبلیغ می کنند، ولی کیست که ذره ای به اصالت آن ها و توجه شان به اسلام و ایران باور بیاورد؟

تاریخ حیات آنان چیزی جز بی توجهی به منافع و مصالح ایران و تاریخ فکرشان ـ اگر واقعأ همان باشند که مدعی اند ـ چیزی جز نفی جوهر تفکر اسلامی را گواهی نمی دهد ولی عجبا که جمهوری اسلامی می گویند و می نویسند و می خواهند.

اما بسیارند مسلمانانی که پاکدلانه سلیقه و فکری به جز جنابعالی دارند و در اصالت و صداقتشان فقط چون "'جمهوری اسلامی"' را نگفته اند نباید تردیدی روا دارید. حضرتعالی این را هم نیک می دانید که تاریخ پر ماجرای ایران مردان و بزرگان بسیاری به خود دیده است که هر یک به فراخور و اقتضاء مصدر خدمات پر ارجی به ایران بوده اند. ملت ما، ایرانیان میهن پرست، تردیدی به خود راه نمی دهند که با تمام وجود زندگیشان را وقف دفاع و حراست از ارزشهای والای انسانی کنند. اگر اسلام مبشر عدالت و داد است، اگر اسلام تضمین کننده بی چون و چرای آزادی های اساسی مردم است، اگر اسلام حافظ و ضامن و پشتوانه محکم استقلال ملی ماست، پس چگونه حضرت آیت الله این بی عدالتی را می پذیرند که تمامی کسانی را که از سر صراحت و صداقت و از سر عشق به این آب و خاک حرفی علاوه بر حرف شما بر زبان می آورند، یکسره نفی و رد کنند.

این بی اعتنایی هایی را که گاهگاه این جا و آنجا نسبت به ایران و ایرانیت و شخصیتهای تاریخی و ملی ما می شود مگر میتوان به حساب عشق به اسلام گذاشت؟

دکتر محمد مصدق مبارز کبیر ضد امپریالیست ایران را که جهانی به او به دیده احترام می نگرند مگر می توان به نام اسلام به باد استهزاء و تخفیف گرفت؟

آن ایرانی، مسلمان، مبارز را که محمد رضا خان بیهوده سال ها کوشید خدماتش و نامش را از تاریخ کشور ما محو کند مگر می توان تکریم نکرد و عزیز نداشت؟ و این همه را بنام اسلام. نه. این اعتقاد صادقانه ماست که نباید چنین باشد. امروز می گویند بپذیرید که دشمن انقلاب هستید چون معتقد به دموکراسی هستید، چون جمهوری دموکراتیک گفته اید، چون جمهوری خلق مسلمان گفته اید، چون جمهوری گفته اید و از این دست چون و چراها.

حضرت آیت الله کار انحصار طلبی به جایی رسیده که هر اتفاق کوچک و بزرگی با آنکه منشاء و مصدرش هم معلوم و مشخص نیست، با تبلیغاتی همه جانبه و زهر آگین به گروه های شناخته شده و معین در جامعه نسبت داده می شود. موج ترور و وحشتی که به دنبال این اتهامات در جامعه ما به راه می افتد وسیعتر و عمیق تر از آنست که ما سکوت کنیم. ما می بینیم که توسعه جنگ های "' حیدری"' و نعمتی"' چشم انداز دلپذیری برای بسیار کسان شده است که متاسفانه خود را پیروان اسلام میدانند.

آیا مسئولیتی در قبال انقلاب ایران وجود دارد یانه؟ آیا هر کس، در هر مقام که باشد، فقط به دلیل لباس روحانیتی که بر تن دارد مجاز به هر نوع موضع گیری در قبال مسائل سیاسی مهم است آیا اهمیتی ندارد که این نوع موضع گیری ها چه عواقبی ممکن است برای ما داشته باشد؟ شما که پیش از سرنگونی شاه نهضت ما را با آن درایت و روشن بینی و شم سیاسی رهبری کردید و به دقت و وسواسی شگفت انگیز می کوشیدید تا ما در مسیر خودمان باشیم ودشمن تراشی بیهوده یا خدای نکرده انحراف نابجایی نداشته باشیم، اینک آیا شایسته است که تماشاگر بی تفاوت این گونه انحراف ها باشید؟

حضرت آیت الله دولت موقتی که شما بر سر کار آوردید ماموریت هایی معین و مشخص داشت. این دولت قرار بود رفراندوم را انجام دهد، قانون اساسی جدید را تهیه کند و مجلس موسسان را برای تصویب آن فراخواند. رفراندوم به ترتیبی که همگان دیدیم برگزار شد. رفراندوم حتی اگر با دموکراتیک ترین شیوه های جاری در جهان و زیر نظارت دقیق و سخت گیرانه هر مرجع داخلی و یا خارجی هم انجام می گرفت باز هم جمهوری اسلامی پیروز میشد. بنابراین حق این بود که ما بکوشیم تا این رفراندوم به شیوه ای واقعأ آزاد و بدون خدشه انجام گیرد تا به جهانیان ثابت شود که ملت ایران رشد انقلابی دارد و سلطنت را در آزادانه ترین و دموکراتیک ترین شکل بیان آزاد خود به گور سپرده است. اما دولت موقت، پس از کوششی ناموفق رفراندوم را به شیوه ای انجام داد که تعداد آراء مثبت آن از کل جمعیتی که میتوانست رأی بدهد نیز فراتر رفت و عجب این که شما این شیوه را "' آزادی"' نامیدید و ازآن دفاع کردید.

با آنکه بیش از سه ماه از مدت مأموریت دولت موقت میگذرد هنوز اقدامی برای استفاده از مشارکت همه گروه ها و اقشار مردم در تدوین قانون اساسی به عمل نیامده است.

دولت که خود مأمور و مسئول این مهم است عملأ دست و پای خود را چنان بسته می بیند که جرأت کمترین اقدامی در جلب مشارکت مردم ندارد. معلوم نیست چه کسانی و در کجا مشغول تدوین قانون اساسی اند. این گونه پرده پوشی ها، اینگونه تصمیم گیری در پشت درهای بسته از چیست؟ آیا از بیان نظرات ملت و از دخالت گروهها در سرنوشت اساسی مردم هراسی در بین است؟ مگر مردم انقلاب نکردند که در سرنوشت خود دخالت داشته باشند؟ مگر شما در نطق خودتان در بهشت زهرا نگفتید که پدران ما چه حقی داشتند که برای امروز ما تصمیم بگیرند؟ و وقتی که پدران هفتاد سال پیش ما چنین حقی نداشتند آیا برادران امروز ما می توانند چنین حقی داشته باشند؟

حضرت آیت الله اگر قرار است انقلاب ایران به پیروزی کامل برسد، اگر قرار است تسلط امپریالیسم و سرمایه داری وابسته از میان برداشته شود، اگر قرار است ایران کشوری آزاد، آباد و مستقل باشد، اگر قرار است حیثیت و آبروی ایرانی در جهان محفوظ بماند، اگر قرار است زحمتکشان و خلق ما از قید ستم رها شوند، باید ملت بر سرنوشت خود حاکم شود. حکومت ملت بر سرنوشت خود جز با رعایت حقوق بنیادی فردی و اجتماعی، جز با رعایت آزادی عقیده و بیان، آزادی تجمع و تشکل، آزادی عمل احزاب سیاسی، آزادی کامل مطبوعات و لغو هر گونه سانسور، آزادی نظام آموزشی، پرورشی و پژوهشی، آزادی نظام خبری، آزادی دین و مسلک، و کار و شغل و حرفه، امکان پذیر نیست. این آزادی ها را با بیطرفی کامل، با مشارکت همه مردم و با استفاده از کمک همه افراد و گروه ها می توان برقرار کرد. انحصار طلبی، قشریت و تاخت و تاز عوامل متعصب بر دیگران و جلوگیری از کسب و کار آزادانه و اظهار عقیده و بیان افراد و گروه های دیگر با استفاده از بسیج توده های نا آگاه و گروه های فشار در تحت لوای مرجعیت دینی، با این آزادی ها منافات دارد و میهن ما را به پرتگاه جنگ داخلی و سقوط حتمی می کشاند. سکوت شما در این موارد، که گاه با موضع گیریها و فتواهای حمایت کننده معنی دارتر هم می شود، می رود تا جامعه ما را در مسیر پرتگاهی خطرناک قرار دهد. این پرتگاه به حق سقوط به دامان امپریالیسم است. ما ایمان داریم که به درست بعد از "'شاه نوبت آمریکا است"'. اکنون انتخاب بر سر ادامه راه وحدتی کاذب با دندان بر جگر گذاشتن و تحمل بیعدالتی کردن در هراس از یک جنگ خانمان بر انداز داخلی است یا دل برکندن و راه خود در پیش گرفتن در جهت بی تفاوتی به سرنوشت انقلاب، در چنین دور نمایی ما نمی توانیم ساکت بمانیم. ما موظفیم و وظیفه اخلاقی، شرعی، انسانی و وجدانی خود می دانیم که با تجاوزها مبارزه کنیم و نگذاریم بیداد و ستم بار دیگر در میهن ما پا بگیرد و قدرت بیگانه از خلق بر ما مسلط شود.

اگر آنان که به نام اسلام عمل می کنند تاب تحمل ندارند، اگر می خواهند منطق را با ارعاب و تهدید و حمله و هجوم پاسخ بدهند، بگزار همه ما فدا شویم تا نهال عدالت و آزادی و حق بارورتر گردد.

در پایان با نهایت حسن نیت، با امید و آرزوی مستحکم تر کردن صفوف ملت ایران در عین تواضع و احترام به آن شخصیت بزرگوار، آماده ایم و تقاضا داریم با دیداری با هیأت اجرائی جبهه دموکراتیک ملی ایران، فرصت رفع هر نوع سوء تفاهم احتمالی را در بیان و عرضه تمامی دلایل و شواهد واستدلالات گفته شده مرحمت فرمایند.

با درود و تحنیت فراوان برای آن حضرت

هیئت اجرایی جبهه دموکراتیک ملی