بنیاد عبدالرحمن برومند

شاهدی بر بیرحمی در ایران

از وب سایت http:// www.abfiran.org/ بازدید کنید، بر روی "امید، یادبودی در دفاع از حقوق بشر" کلیک کنید، نامی را وارد نمایید - یا مذهبی، یا ملیتی، و یا جرم اتهامی را. یکی پس از دیگری با سرگذشت هایی روبرو خواهید شد اعجاب آور.

عاطفه رجبی، دانش آموز شانزده ساله ای که در پانزدهم ماه اوت ۲۰۰۴ در شهر نکا و به اتهام ارتکاب "عمل منافی عفت" به دار آویخته شد.

عزیز الله گلشنی در ۲۹ آوریل ۱۹۸۲ در مشهد به اتهام "تبلیغ فرقۀ کثیف و غیر اسلامی بهاییت" اعدام شد. علی اکبر طباطبایی در ۲۳ ژوئیه ۱۹۸۰ در مریلند آمریکا و بخاطر " جرایم ضد انقلابی نامعلوم"، بدون هیچگونه رسیدگی قضایی بضرب گلوله از پا در آمد.

غالب مدخلها کامل نیست: مواردی فاقد اطلاعات کافی است. منابع رسمی و گروههای خارج از کشور و سازمانهای حقوق بشر اطلاعات کافی در اختیار ندارند. نه عکسی در میان است و نه اطلاعات دقیقی. و اگرچه سایت به دو زبان فارسی و انگلیسی نام حدود ده هزار نفر از قربانیان جمهوری اسلامی را در خود دارد، اسامی هزاران نفر دیگر، هنوز حتی ثبت نشده است.

با وجود این، لادن و رویا برومند نیک می دانند که این تازه اوٌل کار است. سایت امید طرح فعالی است که با بازماندگان قربانیان رژیم جمهوری اسلامی در تماس خواهد بود و نامهای نیامده را خواهد آورد و یا نامهای موجود را تنقیح و تصحیح خواهد کرد. امروز، روز آغاز رسمی کار "امید" و مصادف است با بیست و پنجمین سال آزاد شدن گروگانهای آمریکائی از اسارت دانشجویان ایرانی. و این همه فقط بخشی از تلاش است که برای جلب پشتیبانی عمومی و فراخواندن کمک، یعنی لازمۀ وجودی توسعه و تکمیل این سایت، صورت می گیرد. در عین حال این سنگ اوٌل بنایی است که دیگران در بالا بردن آن سهم خواهند داشت. لادن تأکید می کند که "اگر رژیم ما را از میان بردارد، به این امید دل بسته ایم که دیگران اجازه نخواهند داد که ادای این دین نافرجام بماند"

هردو خواهر در فرانسه دانشگاه را گذرانده و دکترا گرفته اند و صاحب مشاغلی بوده اند که رهایش کردند. این دو دختران عبدالرحمن برومندند که دموکراتی بود هم مخالف رژیم شاه و هم مخالف رژیم جمهوری اسلامی. در ۱۸ آوریل ۱۹۹۱ ( ۲۹ فروردین ۱۳۷۰ ) عوامل جمهوری اسلامی برومند را در پاریس به قتل رساندند و لادن و رویا غافل از این نیستند که شاید همین سرنوشت در انتظار آنان نیز باشد. پروندۀ رژیم ایران در کشتن مخالفان خود در خارج از کشور قطور است و عوامل این قتلها هم غالباً قصر در رفته اند. فضای گفت و گو که به آرامش می گراید، دو خواهر فرصت می یابند یکدیگر را دست بیاندازند و لطیفه هایی رد و بدل کنند که حروف چاپی قدرت چندانی در انعکاس محتوای آنها ندارد : "نگران نباش خواهر، عوضش اسم تو هم می رود در کنار کسانی که خونشان به ناحق ریخته شد و اسمشان رفت در اینترنت."

طرحی که ضمناً جان این دو خواهر را در معرض خطر گذاشته، همان چیزی است که فضای روحی جامعه محتاج تحقق آنست. لادن می گوید: " وقتی شاهد وقایع وحشتناک هستی و کاری نمی کنی، شرمندگی دست از سرت بر نمی دارد. بارها و بارها در خواب کابوس دیده ام پدرم در زندان است و من نمی توانم بدیدنش بروم. و برایش غذا ببرم.... ولی از وقتی طرح را شروع کرده ایم، آرامش بیشتری دارم."

به باور این دو خواهر هزاران ایرانی دیگر نیز همین احساس شرمندگی را دارند و می خواهند به ایجاد این آرشیو اینترنتی، و حتی شاید روزی در یک ایران دموکراتیک به یک آرشیو معمولی، کمک کنند. وقتی فضا به خوشبینی بیشتری آکنده می شود، دو خواهر ابراز امیدواری می کنند که با صرف مشارکت در این پروژه مردم عادی متوجه خواهند شد که حتی در یک جامعۀ توتالیتر (تمامیت خواه) کاملاً ناتوان نیستند. توانایی این را دارند که جنایات را فراموش نکنند، مباشرین جنایات رسوا نموده و در بازخواست از آنان کوشش کنند. به همین منظور است که سایت "امید" به مجموعۀ گسترده ای از اسناد حقوق بشر مرتبط است که برخی از آنها اولین بار است که به فارسی منتشر می شود. به گفتۀ خواهران برومند، در میان ایرانیها کم نیستند کسانی که خود را در وقایع وحشتناکی که پس از انقلاب ۱۹۷۹ اتفاق افتاده، ذی مدخل و مقصر نمی دانند. ولی اگر مسئولیت یادآوری جنایات رژیم را بپذیریم، دیری نخواهد پایید که مسئولیت کوشش برای پایان دادن به این جنایات را نیز خواهیم پذیرفت، و شک نیست که همین اندیشۀ براستی انقلابی محرک اصلی پی ریزی طرح "امید" بوده است.

ولی حتی اگر نتوانند به چنین هدفی دست یابند - حتی اگر رژیم در ایران موفق به انسداد سایت گردد، یا بسیاری از ایرانیان ازهمکاری با "امید" هراس داشته باشند-- دو خواهر در یک چیز تردید ندارند : وابستگان نظام که سعی دارند سرشت واقعی رژیم را از جهانیان پنهان کنند، بی آبرو خواهند شد. دست کم تا یک هفته پیش که رئیس جمهور ایران عزم خود را به غنی کردن اورانیوم اعلام کرد، خیلی ها در آمریکا و به ویژه در اروپا هنوز حرفشان این بود که دولت ایران ملایم تر شده و حتی می توان با او به عنوان یک طرف تجاری و یک عضو عادی جامعۀ جهانی رفتار کرد. اگر "امید" هیچ دست آوردی هم نداشته باشد، حداقل چنین مدعیانی را در نظر مردم جهان بی اعتبار خواهد کرد.

لادن می گوید : "کمترین فایده این کار آنست که دانشگاهیان و پژوهشگران به خزانه ای از اطلاعات دست یابند، و بیشترین فایدۀ آن این که بحث در بارۀ جنایات رژیم در ایران، مسئولیت دولتمردان، آئین دادرسی منصفانه و علنی و امر دموکراسی را به حوزۀ عمومی خواهد کشانید. این در حد خود به قمار می ماند" و لادن از بسیاری جهات درست می گوید.