بنیاد عبدالرحمن برومند

مصوب قطعنامۀ شمارۀ ١١١/٤٥ مجمع عمومی، مورخ ١٤ دسامبر ١٩٩٠

١. با كلیۀ زندانیان باید با احترامی كه در خور شأن وارزش ذاتی بشر است رفتار شود.

٢. هیچ گونه تبعیضی به دلیل نژاد، رنگ پوست، جنسیت، زبان، مذهب، اعتقادات سیاسی و سایر اعتقادات، خاستگاه ملی یا اجتماعی، دارایی، نسب، وسایر خصوصیات جایز نیست.

٣. احترام به اعتقادات مذهبی و الزامات فرهنگی محیط اجتماعی زندانی در هر موردی که شرایط محلی اقتضا می كند، توصیه می‌شود.

 ٤. زندان‌ها در اجرای وظایفشان در نگهداری زندانیان، و حفظ جامعه از گزند جرائم، موظفند با توجه و هماهنگ با سایر اهداف اجتماعی دولت‌‌ و مسئولیت‌ اساسی او در قبال توسعۀ رفاه اجتماعی و پیشرفت احاد ملت عمل كنند.

 ٥. كلیۀ زندانیان، صرفنظر از محدودیت‌‌هایی كه مشخصاً اقتضای طبیعت زندان است، از حقوق بشر و آزادی‌های بنیادین مذكور در اعلامیه جهانی حقوق بشر برخوردارند. همچنین حقوق بشر و آزادی‌های بنیادین مندرج در میثاق بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی و مقاوله نامۀ ( پروتکل) اختیاری ملحق به آن، و سایر اسناد حقوقی سازمان ملل متحد، در صورت الحاق كشور زندانی به این اسناد، برای زندانی ابقاء می شود.

٦. كلیۀ زندانیان حق دارند در فعالیت‌های فرهنگی وآموزشی كه هدف از آن شكوفائی شخصیت انسانی است، شركت كنند.

٧. الغای مجازات حبس در سلول انفرادی و محدود ساختن توسل بدان بایستی مورد تشویق قرار گرفته و برای نیل به این هدف تلاش شود.

٨. باید شرایطی مهیا شود كه زندانیان بتوانند كاری مفید و با دستمزد كه جذب آنها را به بازار كار در كشور تسهیل می كند به عهده گیرند و بتوانند احتیاجات مالی خود و خانواه‌ اشان را تأمین كنند.

٩. كلیۀ زندانیان باید بتوانند، بدون اعمال هر گونه تبعیض به دلیل وضعیت قضایی اشان، به خدمات پزشكی موجود در كشور دسترسی داشته باشند.

١٠. با توجه به منافع قربانیان جرم، باید شرایطی با شركت و مساعدت نهاد‌های محلی و نهادهای خدمات اجتماعی ایجاد گردد که زندانی را به بهترین وجه جهت بازگشت به جامعه آماده سازد.

١١. اصول مذكور در فوق باید به طریقی بیطرفانه اجرا شود.